Με αυτό το πρώτο βήμα ανοίγουμε τον τρίτο κύκλο ο οποίος είναι σημαντικός και έχει να κάνει με το πως να συμφωνούν οι άλλοι με τις απόψεις σου. Αυτό το βήμα λοιπόν έχει ενδιαφέρον και είμαι σίγουρος πως στο τέλος ίσως να αναθεωρήσεις πολλά.
Θα μπω αμέσως στο θέμα.. Έχεις εμπλακεί ποτέ σε λογομαχία; προσπαθώντας να πείσεις για τις δικές σου απόψεις και ταυτόχρονα ο απέναντί σου να κάνει το ίδιο, να προσπαθεί και αυτός να σε πείσει για τις δικές του; Έχει τύχει σε όλους μας και σχεδόν όλοι μας έχουμε πέσει στην παγίδα αυτή. Αυτό το πάρε δώσε λοιπόν λέξεων και εντάσεων που δεν έχει σταματημό και δεν οδηγεί και πουθενά. Πως αντιμετωπίζεται η λογομαχία όμως; θα είσαι της τακτικής… λέω τα δικά μου με όποιο κόστος;
Να το πάμε λίγο διαφορετικά... κάποιος σου αναφέρει κάτι και εμμένει στην άποψη αυτή, επικαλούμενος για τις <<γνώσεις>> του μια συγκεκριμένη πηγή. Εσύ καταλαβαίνεις πως δεν είναι ακριβώς έτσι το θέμα που σου αναφέρει και πολύ περισσότερο γνωρίζεις πως η πηγή είναι διαφορετική... και το γνωρίζεις για παράδειγμα γιατί έχει σχέση με την δουλεία σου. Η πρώτη αντίδραση σου ποια θα είναι; Είμαι σίγουρος να τον διορθώσεις... Το κάνεις και βλέπεις πως επιμένει... τι κάνεις μετά; Το πιο πιθανό μπαίνεις στην πιο πάνω διαδικασία η οποία δεν θα σε οδηγήσει πουθενά. Έχω την αίσθηση πως έτσι γίνεται τις περισσότερες φορές.
Και σε ρωτάω... γιατί να μπεις στην διαδικασία να αποδείξεις το λάθος στον απέναντί σου; πιστεύεις πως αν το κάνεις θα σε συμπαθήσει; και πολύ περισσότερο δεν ήθελε την άποψή σου, ήθελε να πει αυτό που είχε στο μυαλό του. Συν το γεγονός πως μπαίνοντας στην διαδικασία να τον διορθώσεις του τσαλακώνεις εκείνη την στιγμή και την αξιοπρέπειά του. Γιατί λοιπόν να λογομαχήσεις; Πάντα να την αποφεύγεις! θα νιώθεις καλύτερα!
Ανέτρεξε από την μνήμη σου κάποιο ανάλογο περιστατικό στον χώρο εργασία σου να προσπαθείς να πείσεις κάποιον πελάτη για το προϊόν σου ή την υπηρεσία σου και εκείνος να επιμένει ότι έχει βρει κάτι καλύτερο αλλού.. θυμάσαι πως αντέδρασες; Λογομάχησες ή είχες άλλη προσέγγιση πιο ήπια πιο φιλική για να του εξηγήσεις αυτό που θέλεις; Τις περισσότερες φορές είναι καλό να κρατάμε το στόμα μας κλειστό. Απλά να έχεις στο μυαλό σου πως πράγματι μπορεί να έχεις δίκιο όταν προσπαθείς να έχεις αντίλογο, αλλά για να αλλάξεις την γνώμη του άλλου το πιο πιθανό είναι πως οι προσπάθειες σου θα πέφτουν στο κενό.
Είναι δεδομένο πως η δράση θα φέρει αντίδραση, όπως και το γεγονός πως μια παρεξήγηση δεν θα τελειώσει με μια διαφωνία, αλλά με διπλωματία... αυτό που λέμε τακτ... Θυμάσαι τι είχαμε αναφέρει σε ένα άλλο βήμα; να βλέπεις τα πράγματα και από την οπτική γωνία του άλλου; Το θέμα είναι πως η διαφωνία να είναι εποικοδομητική και για εσένα..
Και να το πάω ακόμη πιο βαθιά το θέμα… Η σωστή απόφαση, η πιο σωστή λύση, δεν είναι πάντα αυτή που διαθέτει κάθε πλευρά σε μια διαπραγμάτευση. Ταυτόχρονα όμως, μας βγαίνει εκατέρωθεν και αβίαστα να πούμε στον άλλον πως έχει άδικο και το πιο ωραίο στην όλη υπόθεση είναι ότι δεν μπαίνουμε στον κόπο να επεξεργαστούμε πολλές φορές αυτά που μας αναφέρει.
Ωραία… εμμένεις στην άποψη πως ο απέναντί σου έχει άδικο και πράγματι έτσι είναι, να γνωρίζεις πως υπάρχει μόνο ένας δρόμος για να μην υπάρξει σωστή αλληλεπίδραση ή στο να μην υπάρξει κάποια συνεργασία και αυτός ο δρόμος είναι να του πεις πως έχει άδικο για σκέψου το.
Να σου δώσω ένα παράδειγμα. Ένας ιδιοκτήτης μια επιχείρησης κάποτε ήθελε να κάνει μύωση στο μισθό του προσωπικού του επικαλούμενος πως υπάρχει πρόβλημα. Το ανακοινώνει στο προσωπικό του και εκείνη του ζητούν αποδείξεις για το πρόβλημα. Ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης αρνήθηκε να προσκομίσει τις όποιες αποδείξεις του και να τεκμηριώσει σχετικά για αυτήν του την επιλογή. Και όπως καταλαβαίνεις η μια πλευρά εξαπέλυε κουβέντες στην άλλη. Χάσμα αγεφύρωτο λοιπόν.
Θα μπορούσε κάτι να αλλάξει; Προφανώς, αν τόσο ο ιδιοκτήτης, όσο και το προσωπικό είχαν αντιληφτεί το βασικό πρόβλημα των ανθρώπινων σχέσεων που ήταν και ο πυρήνας του θέματος. Σε κάθε περίπτωση γίνεται αντιληπτό πως καμία πλευρά δεν βγήκε κερδισμένοι όσο διάστημα κρατούσαν αυτές οι συζητήσεις. Και αυτό γιατί ο ιδιοκτήτης αρνήθηκε να καταλάβει τις ανησυχίες των υπαλλήλων του οι οποίες ήταν και δικαιολογημένες. Οπότε τι έχουμε σε αυτήν την περίπτωση; Αδιαλλαξία αντί για διαφάνεια. Η παγίδα του έχεις άδικο και έχω δίκιο. Και αυτό γιατί δεν δόθηκε άλλη επιλογή και από τις δυο πλευρές – ότι ίσως να είχαν δίκιο όλοι τους.
Και εδώ προκύπτει ένα πολύ σημαντικό ζήτημα. Οι συζητήσεις μπορούν να γίνουν πιο παραγωγικές, όταν κάθε πλευρά αναγνωρίζει πως η άλλη είναι πιθανό να έχει λογικές ανησυχίες. Είναι καλό να έχεις μια μικρή διαλλακτική προοπτική κατά νου όταν κάνεις διαπραγμάτευση. Αν το σκεφτούμε καλά, στις περισσότερες διαφωνίες δεν είναι τόσο άσημα τα πράγματα όσο τα σκεφτόμαστε. Αρκεί να μη έχουμε στο μυαλό μας πως πρέπει να επιβιώσει η μια πλευρά και η άλλη να εξαφανιστεί. Δεν είναι μυστικό πως η διαφωνία τις περισσότερες φορές είναι μικρή ως πρόβλημα και αντιμετωπίσιμη όταν υπάρχει ανοιχτό μυαλό.
Πάμε στην ουσία.. Η αντίληψη πως ίσως δεν είμαστε οι μόνοι που έχουμε δίκιο, αλλά μπορεί και να έχουμε και άδικο, είναι κάτι που ισχύει, όμως για κάποιον λόγο υπάρχει μια αποστροφή σε αυτήν την αντίληψη στο να το παραδεχτούμε.. γιατί άραγε;
Μήπως γιατί, μεγαλύτερη σημασία για εμάς έχει η προσωπική νίκη και όχι η προοπτική της συνεργασίας; Σε κάθε περίπτωση με αυτήν την λογική δεν μπορεί να υπάρξει κέρδος και ανάπτυξη. Μην προσδοκείς και πολλά αν παλεύεις για να βγει ένας νικητής.
Στο κάτω - κάτω της γραφής το διαφορετικό δεν σημαίνει και αντίπαλος. Νομίζω πως πρέπει να παραδεχτούμε μαζί ότι αν ισχυριζόμαστε πως οι άλλοι έχουν άδικο, στην ουσία παραδεχόμαστε ότι δεν θέλουμε να μας φέρνουν αντίρρηση.
Οπότε, ανοιχτό μυαλό ακόμη και όταν έχεις δίκιο και ο άλλος άδικο, δεν είναι πάντα απαραίτητο να του προξενείς τραύματα στο εγώ του. Όπως γράψαμε και την αρχή να εφαρμόζεις πάντα διπλωματία. Να λες πως ίσως και να έχεις κάνει λάθος και αναγνώρισε πως ο απέναντι σου ίσως να έχει δίκιο και δες τα πράγματα και από την δική του οπτική. Έχουμε μιλήσει για την ταπεινότητα… έχετε την οδηγό σου και δεν θα απογοητευτείς. Γιατί λοιπόν να λογομαχήσεις;
