Πριν από πολλά χρόνια είχε κυκλοφορήσει ένα τραγούδι το οποίο είχε τον τίτλο τύψεις (Κώστας Χαριτοδιπλωμένος) και κάπου εκεί οι στίχοι έλεγαν.. σε κινάγανε, σε βασανίζουν οι τύψεις.. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι αρκετοί από εμάς ζούμε τη ζωή μας με έντονες τύψεις. Μπαίνουμε στην διαδικασία να σκεφτόμαστε τι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει καλύτερα ή με διαφορετικό τρόπο και τελικά δεν τα κάναμε. Και συχνά πυκνά επιθυμούμε να επιστρέψουμε στο παρελθόν, να παρέμβουμε και να αλλάξουμε αυτά που τελικά έχουν συμβεί. Το ερώτημα είναι πως μπορούμε να ζήσουμε μια ποιοτική ζωή όταν μας κατατρέχουν πάρα πολλές τύψεις;
Είναι δεδομένο πως υπάρχουν πράγματα στο παρελθόν μας που θα θέλαμε να αλλάξουμε. Και είναι επίσης δεδομένο πως έχουμε κατανοήσει ότι κάναμε λάθη σε όλα αυτά που κάναμε στο παρελθόν. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι τύψεις μας για το παρελθόν μπορεί να μας στοιχειώνουν για πολλά χρόνια. Και δεν αποτελεί μυστικό πως με τον καιρό, είναι σε θέση οι τύψεις αυτές να κυριαρχήσουν στη ζωή μας. Και δεν είναι λίγες οι στιγμές, που σκεφτόμαστε πως θα θέλαμε το παρελθόν μας να ήταν διαφορετικό.
Προσωπικά για πολλά χρόνια έζησα με πολλές τύψεις και πολλά από αυτά που έκανα τα βλέπω στον ύπνο μου και σήμερα… ας πέρασαν σχεδόν δυο δεκαετίες, αναμφίβολα και άλλοι άνθρωποι το ίδιο, ταυτόχρονα όμως θα υπήρξαν άτομα στην ζωή σου που θα είπαν και σε εσένα: Να προσπαθήσεις να ζήσεις τη στιγμή και οφείλω να ομολογήσω πως σε ένα μεγάλο κομμάτι έχουν δίκιο. Είναι πιθανό να σου έχουν πει να αφήσεις να φύγει το παρελθόν, να σταματήσεις να σκέφτεσαι, να αποκτήσεις την ζωή που πρέπει. Όμως ακόμα κι αν προσπαθήσεις, μπορεί να είναι δύσκολο να εγκαταλείψεις και τις τύψεις και τη λύπη…
Η λύπη μπορεί ακόμη και να είναι μια συνήθεια που δύσκολα κόβεται.. Η λύπη είναι ο συνδυασμός δύο πραγμάτων – μια εποχή που κάτι ήταν ευχάριστο και μετά ένα τέλος σε αυτές τις όμορφες στιγμές. Θα έλεγα πως για κάποιον εύλογο λόγο προσπαθούμε να κολλήσουμε στο ευχάριστο του πράγματος και ταυτόχρονα μετανιώνουμε για το τέλος του.
Μακάρι να αγαπούσαμε τον άλλον περισσότερο πριν φύγει…
Μακάρι να ήμασταν πιο σοφοί με τον τρόπο που χρησιμοποιήσαμε τα χρήματά μας…
Μακάρι να μην είχαμε καταστρέψει τη σχέση αυτή λέγοντας αυτό που είπαμε κάνοντας αυτά που κάναμε..
Μακάρι να μην είχαμε κάνει αυτό το τρομερό πράγμα που κάναμε…
Δυστυχώς, τείνουμε να εστιάζουμε περισσότερο στο τέλος παρά στα ευχάριστα πράγματα που προηγήθηκαν όσο δύσκολα και αν ήταν αυτά. Ακόμη, εστιάζουμε σε αυτά που θεωρούμε λάθη μας και δυσκολευόμαστε να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας. Μπορεί επίσης να χρειαστεί να μάθουμε πώς να εμπιστευόμαστε ξανά. Οι τύψεις μπορούν επίσης να οδηγήσουν σε άγχος και σε πολλά άλλα προβλήματα υγείας.
Μπορεί και να κάνω λάθος.. Για να συμφιλιωθούμε όμως με τις τύψεις μας, πρέπει να γευόμαστε πράγματα που ήταν ευχάριστα. Ίσως να πρέπει να μετακινήσουμε την προσοχή και την εστίασή μας. Είναι συχνά στη φύση μας να επικεντρωνόμαστε στο τέλος, σε εκείνο το πράγμα που τελείωσε, την ευχάριστη στιγμή. Αντίθετα, πρέπει να μάθουμε να εστιάζουμε στην ευχάριστη στιγμή πριν τελειώσει. Πάνω από όλα, πρέπει να είμαστε υπομονετικοί με τον εαυτό μας.
Παρόλο που έχει τελειώσει, έχει τεράστια αξία για εμάς να απολαμβάνουμε τις αναμνήσεις μας για τα πράγματα που απολαμβάναμε πριν τελειώσουν. Για να απολαύσουμε τις αναμνήσεις μας, χωρίς να πονάμε για την απώλειά τους και χωρίς να κατηγορούμε τον εαυτό μας.
Ένα είναι σίγουρο… πως δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν. Δεν μπορούμε να αναιρέσουμε αυτό που έγινε. Δεν χρειάζεται να εγκαταλείψουμε τις αναμνήσεις μας από αυτά που απολαύσαμε... Ας γίνουν αυτές οι νέοι δρόμοι μας…
