Είμαι σίγουρος πως έχεις ακούσει ή διαβάσει ότι ζωή δεν έχει να κάνει με αυτό που σου συμβαίνει, αλλά με το πώς αντιδράς σε αυτό. Και πράγματι για πολύ κόσμο αποτελεί ένα αγαπημένο μότο, και η αλήθεια είναι πως αν το επεξεργαστείς σωστά είναι σε θέση σε παρακινήσει ώστε να αναλάβεις δράση για τις συνθήκες της ζωής σου. Το σημαντικό είναι η ανάγνωση που θα κάνεις και το «πώς απαντάς σε αυτό» διότι για πολλά χρόνια εγώ προσπαθούσα να απομακρυνθώ, ή να αντισταθώ στις όποιες συνθήκες της ζωής μου ή ακόμη καλύτερα με ποιον τρόπο θα προσπαθήσω αυτή τη φορά να φύγει αυτή η δυσάρεστη κατάσταση… Αυτοί οι τρόποι σκέψεις του να λιποτακτείς, με δίδαξαν κάποια στιγμή της ζωής μου πως δεν είναι αποδοτικοί για το πως να ανταποκρινόμαστε στη ζωή, όμως με τα χρόνια έμαθα και τους χρήσιμους και απλούς (αν και όχι πάντα εύκολους!!) τρόπους που υπάρχουν επίσης για να μπορείς να πορεύεσαι στην ζωή.
Υπάρχει μια ιστορία για τον βασιλιά Σίσυφο από την Ελληνική Μυθολογία που έχει κάπως έτσι: Ο Σίσυφος καταδικάστηκε από τους θεούς στον Άδη γιατί εξαπάτησε δυο φορές τον θάνατο. Η αιώνια τιμωρία… Τι έπρεπε να κάνει; Πάλευε με έναν τεράστιο βράχο και με τα δύο του χέρια. Στηρίζονταν με τα χέρια και τα πόδια έσπρωχνε τον ογκόλιθο προς την κορυφή. Αλλά κάθε φορά, καθώς ήταν έτοιμος να τον ρίξει από την άκρη της κορυφής, το τεράστιο βάρος του τον γύριζε πίσω, και για άλλη μια φορά ο ανελέητος βράχος κυλούσε κάτω προς την πεδιάδα. Έτσι για άλλη μια φορά έπρεπε να παλέψει με το πράγμα αυτό και να το σπρώξει προς τα πάνω, ενώ ο ιδρώτας έτρεχε από τα άκρα του και η σκόνη υψωνόταν ψηλά πάνω από το κεφάλι του…
Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρουμε αν ο ογκόλιθος ο δικός μας θα παραμένει στην κορυφή του λόφου, μπορεί κάποια στιγμή να μείνει, μπορεί και όχι . Καμία δράση δεν είναι καλή ή κακή από μόνη της. Έτσι, το βάρος, δεν προέρχονται στην ουσία από τον ίδιο τον ογκόλιθο, αλλά από τη σκέψη μας ότι η ζωή είναι αγώνας, ότι οι συνθήκες της ζωής μας είναι λανθασμένες, ότι αυτό που συμβαίνει δεν πρέπει να συμβαίνει και ότι η ζωή μας πρέπει να είναι διαφορετική από αυτή που είναι. Αυτό δεν είναι μια νέα αποκάλυψη – στην πραγματικότητα, το συναίσθημα ότι ο αγώνας μας είναι προϊόν δυσάρεστων περιστάσεων πολλαπλασιάζεται με το πόσο αντιστεκόμαστε (Πάλη = Περίσταση * Αντίσταση) έχει γίνει γνωστό εδώ και πολλές δεκαετίες, συμπεριλαμβανομένου του Καρλ Γιουνγκ που είπε, «Θα γίνεσαι πάντα αυτό που παλεύεις περισσότερο» και του Έκχαρτ Τόλε, όταν εξέφρασε «Ό,τι παλεύεις, το δυναμώνεις, και ό,τι αντιστέκεσαι, επιμένει».
Όλοι – με κάποιο τρόπο, σχήμα ή μορφή σε όλη την καθημερινή μας ζωή – προσπαθούμε να ξεφύγουμε από μια πραγματικότητα που δεν προτιμάμε.
Δύο κυρίαρχοι τρόποι με τους οποίους το κάνουμε αυτό, είναι να κρίνουμε την πραγματικότητά μας και να διαφωνούμε με την πραγματικότητά μας. Μπορεί να παρατηρήσουμε τη δύση του ηλίου και μετά να σκεφτούμε, «δεν μου αρέσουν τα ηλιοβασιλέματα», κρίνοντας την εμπειρία μας τόσο κακή ή δυσάρεστη. Ή μπορεί να προσπαθήσουμε να διαφωνήσουμε με την πραγματικότητά μας σκεπτόμενοι «Μακάρι να μην έδυε ο ήλιος. Η μέρα μου θα ήταν καλύτερη αν δεν έδυε ο ήλιος. Η μέρα μου τελείωσε. Δεν είναι πλέον καθόλου καλό. Κάθε μέρα είναι έτσι. Κάθε μέρα συμβαίνει αυτό το ηλιοβασίλεμα. Γιατί ο ήλιος δύει πάντα όταν το μόνο που θέλω είναι να υπάρχει συνέχεια ηλιοφάνεια;»
Ο ήλιος δύει... συμβαίνει... Και πορευόμαστε με το γεγονός ότι συμβαίνει.
Το ίδιο ισχύει για οτιδήποτε στη ζωή… Όταν διαφωνείς με την πραγματικότητα – είτε αυτή η πραγματικότητα είναι σύγκρουση στη σχέση σου, συναισθήματα για κάποιον για τον οποίο «δεν θα έπρεπε» να έχεις συναισθήματα– είναι σαν να ρίχνεις επανειλημμένα ένα μπαλάκι του τένις σε έναν τσιμεντένιο τοίχο, περιμένοντας να προκαλέσει κάποιου είδους ρωγμή, αλλά αυτό δεν συμβαίνει. Η αλλαγή της πραγματικότητας δεν είναι αυτό που συμβαίνει όταν φωνάζεις γι' αυτό ή εύχεσαι να μην ήταν έτσι. Τίποτα δεν συμβαίνει εκτός από το ότι ίσως το κεφάλι και η καρδιά σου να αρχίσουν να πονάνε και να καταναλώνεις ενέργεια όλο και περισσότερο.
Το να αντιστέκεσαι στην πραγματικότητα έρχεται με μορφή κρίσης και διαμάχης μαζί της, όπως επίσης και με τη μορφή της αποφυγής της. Πώς προσπαθούμε να αποφύγουμε την πραγματικότητα; Κάποιοι από εμάς πίνουμε ή καπνίζουμε για να ξεφύγουμε από τη σημερινή πραγματικότητα που είναι η ζωή μας. Άλλοι από εμάς σκορπάνε τα χρήματα τους, άλλοι το ρίχνουν στο φαγητό.
Όμως δεν τελειώνει εκεί. Προσπαθώντας να αντισταθούμε, συχνά διαδίδουμε τα δεινά της πραγματικότητάς μας, ζητώντας ή ακόμα και εξαναγκάζοντας άλλους ανθρώπους να μας βοηθήσουν να αντέξουμε τους ογκόλιθους μας στις προσωπικές και επαγγελματικές σχέσεις που διατηρούμε σε όλη μας τη ζωή...
Είναι σαφές ότι ως είδος, έχουμε καταφέρει να αποφεύγουμε την πραγματικότητα μας. Αν θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι στην αυθεντική ζωή, την αληθινή σύνδεση και την αυθεντική ευτυχία, τότε θα πρέπει να βρούμε έναν άλλο τρόπο ώστε να συναντήσουμε αυτό το που ονομάζεται πραγματικότητα.
Δεν ήταν λίγοι οι ειδικοί που είχαν αναφέρει πως «Αποδεχτείτε αυτό που σας έχει προσφέρει η ζωή και θα προχωρήσετε σε περισσότερα." Ίσως να συμφωνείς με αυτό, ίσως και όχι. Το να είμαστε εντάξει με τη ζωή μας ως έχει – αυτή είναι η μόνη λύση στο φαινόμενο της αντίστασης «σπρώχνοντας τον βράχο πάνω στο λόφο» στο οποίο βρισκόμαστε σταθερά. Αυτή είναι η πραγματική πρακτική της ευτυχίας. Δεν έχει να κάνει τόσο με το να κάνεις τη ζωή σου έτσι ώστε να νιώθεις καλά όλη την ώρα (που είναι ένας πολύ έγκυρος στόχος για τη ζωή που μοιράζονται πολλοί άνθρωποι) αλλά να είσαι παρών με όποιους βράχους και ογκόλιθους τύχει να υπάρχουν και να γνωρίζεις συνειδητά πώς ανταποκρίνεσαι στην παρούσα εμπειρία που σου έχει δοθεί.
Γιατί εκεί έγκειται η επιλογή μας – στο πώς ανταποκρινόμαστε σε κάθε στιγμή και κάθε περίσταση της ζωής μας. Αν και η αποδοχή μπορεί να ακούγεται σαν «υποχώρηση», απέχει πολύ από αυτό. Μάλλον, είναι μια προθυμία να είμαστε με τη ζωή όπως είναι αυτή τη στιγμή, γνωρίζοντας ότι οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό οδηγεί σε περιττό πόνο (όπως αυτό της ανθρώπινης κατάστασής μας).
Ποιος είναι ο σημερινός ογκόλιθος σου; Είναι ο σύντροφός σου; Βρίσκεσαι να πιστεύεις ότι πρέπει να αλλάξει; «Αν άλλαζε», ίσως να σκέφτεσαι, «θα ένιωθα πολύ καλύτερα».
Όταν παρατηρούμε ότι ο ήλιος δύει, όταν παρατηρούμε τον σύντροφό μας να κάνει κάτι που δεν θέλουμε, όταν παρατηρούμε ότι έχουμε συναισθήματα για κάποιον που θα θέλαμε να μην ήταν εκεί – αποδοχή είναι λέγοντας «Ναι, ο ήλιος δύει αυτή τη στιγμή. Αυτό συμβαίνει» ή «Είναι αλήθεια, ο σύντροφός μου κάνει πάλι αυτό το ενοχλητικό πράγμα» ή «Έχω συναισθήματα για αυτό το άτομο. Ναι, αυτά τα συναισθήματα σίγουρα συμβαίνουν…»
Η αποδοχή της παρούσας πραγματικότητάς μας (συμπεριλαμβανομένης, συχνά, της αντίστασής μας στην αποδοχή) μας απελευθερώνει ώστε να είμαστε περισσότερο με τον πραγματικό, αυθεντικό εαυτό μας και να ανταποκρινόμαστε –στη στιγμή– σε αυτό που χρειάζονται οι τρέχουσες συνθήκες της ζωής μας. Όπως λέει τόσο όμορφα η Pema Chodron, «Αφήστε τη δυσκολία να σας μεταμορφώσει».
Όσο περισσότερο ζούμε την ζωή, τόσο περισσότερο βλέπουμε ότι η ζωή δεν είναι μόνο λιακάδα, έχει και βροχές και καταιγίδες. Πολλές φορές, πρέπει να κατεβούμε πριν ανέβουμε. Ωστόσο, έχουμε μάθει ότι η μουντάδα ο άσχημος καιρός, όλα αυτά είναι κακά – δεν μας έμαθε κάνεις ότι υπάρχει και το καλό και το κακό, πως υπάρχει και ο ήλιος, όμως υπάρχει και ο άσχημος καιρός, πως υπάρχει και η χαρά και η λύπη... Δεν χρειάζεται να είναι πάντα η απογοήτευση ένας ακόμη αγώνας...
