Είμαι από εκείνους που πιστεύουν ακράδαντα πως τίποτα δεν γίνεται τυχαία και πως κανέναν δεν γνωρίζεις από τύχη. Είναι το πρέπει να γίνει… Είναι το γραφτό… Είναι το αναπόφευκτο. Έτσι έγινε και πριν λίγο καιρό, έπρεπε στον δρόμο μου να γνωρίσω κάποιον, κάποιον που μου πρόσφερε με ανιδιοτέλεια κάτι από τον δικό του κόσμο, από τη δική του γνώση, στο τέλος αυτά που αντιλαμβάνεται και πιστεύει ο ίδιος με τα δικά του μάτια, με το δικό του νου...
Η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα ποιος είναι, τον γνώρισα μέσω μιας άλλης δουλειάς, αλλά δεν χρειάστηκε πάνω από μερικά δευτερόλεπτα για να με κερδίσει με τον τρόπο του και τη συμπεριφορά του, να με κάνει να νιώσω πως τον γνωρίζω χρόνια. Και μόλις συνειδητοποιώ πως δεν σου αναφέρει το όνομά του… Τον λένε Γιώργο… Γιώργο Τσαγγαρίδη… Είναι συγγραφέας - ποιητής.
Ο τίτλος του άρθρου είναι δικός του και σου παραθέτω ένα μέρος από την εισαγωγή και το 13ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ, της Κοινωνικής Συμπερασματικής Μελέτης που έχει κάνει: «Το Αδίκημα», του ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ…
Καλοχτενισμένη Κοινωνία, σαν χειροτεχνία, Παιδική, που δεν αρνήθηκε να μπογιατίσουν στο βωμό της ωραίας της εικόνας, μοιάζει η Ανθρώπινη Ψυχή.
Καλλιτέχνημα, του πιο ωραίου και φημισμένου Γλύπτη της Αρχαιότητας, αψεγάδιαστο, με όλες τις γωνίες των ζυγωματικών των ατόμων που την περιβάλλουν, να βαφτίζονται «Κούριες».
Αγάλματα Σπάνια, Περίοπτα, από αλάβαστρα, φίλντισι και, κατάλευκα μαργαριτάρια, από θάλασσες Νησιών του Ειρηνικού.
Βαλσάμωμα, των πιο Πλούσιων Νεκρών της Αρχαίας Αιγύπτου, που, στο Πέρασμα του Χρόνου, αναζήτησαν τη «Βιβλιική Θέση», στα Κιτάπια της Ιστορίας των Εθνών,
Μια Ιστορία που, από μόνη της, δεν απαιτεί το παραμικρό, αλλά, ο κάθε τυχαίος Ιστορικός, ή Ποιητής, ή Πεζογράφος, ή Θεατρικός Γραφέας, ή Λόγιος, ή Φιλόλογος, ή Ακαδημαϊκός, ή Ερευνητής, την καταγράφει, καταπώς, του δώσουν. εντολή.
Φέρει και ένα βαρύγδουπο βάρος. Τα αργύρια, μέσω των οποίων, εξαγοράστηκε, ο τρόπος-χρόνος, της καταγραφής της, απορρίπτοντας, κατά βούληση, εγκρίνοντας κατ' εντολή, λοιδορώντας με σύμφωνες γνώμες «ειδημόνων», έχοντας ως –μόνιμο- αποτέλεσμα, την αδόκιμη, πλην ενεργή, επιρροή. . της πλειοψηφίας του παγκόσμιου πληθυσμού.
Σε καθαρά προσωπικά συναισθήματα, απορρέει η ένδειξη, πως, πρέπει να κάνουμε, με: «ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ, ΕΝΤΟΙΧΙΣΜΕΝΟ, ΜΕΣΑ ΣΕ ΠΑΡΑΝΕΣ», προκλήθηκεσες, στην καλύτερη περίπτωση, από τις μυριάδες των μυριάδων στην πορεία του καθένα μας και στη χειρότερη, με « ΤΟ ΑΒΟΥΛΟ ΤΩΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΩΝ», που –και- αποτελεί, το βούτυρο στο ψωμί, των αρχουσών τάξεων, στη διαδικασία της επιβο(υ)λής των όσων προγραμματίζει, να επιβάλλει.
Διαπιστωμένο και διαπιστευμένο, είναι, πως, είμαστε:
α. Ό,τι πραγματικά θέλου/α/με να γίνουμε.
β. Όσα, δεχτήκαμε, να μας κάνουν.
γ. Ή και τα δύο, άσχετα, με το, πιο ποσοστό επικρατεί και τελικά ηγείται, της εικόνας και της συμπεριφοράς μας.
Στην Πορεία της σφυρηλάτησης μας, συναντούμε πολλά. Αποστρεφόμαστε πολλά. Εντρυφούμε σε πολλά. Υιοθετούμε πολλά.
Αγοράζουμε πολλά. Πουλάμε πολλά.
Αλλάζουμε πολύ συχνά, κατά την άποψη, ανάλογα με το πού μας συμφέρει να το κάνουμε, κάτω από ποιες συνθήκες να προγραμματίσουμε και, κύρια, με την υποστήριξη ποιών, αλλά και πόσους, ποιοι θα αποτελούσαν, «τις πλάτες» των ενεργειών μας.
Όχι, μην θαρρείτε πως αποτολμώ να σκάψω λάκκους, ή να εγκαθιδρύσω εδώ, πάνω στα οποία θα καθίσουν, οι ένοχοι που θα κηρύξω, στα «Λαϊκά Δικαστήρια» αυτού του γραφούμενου.
Αντίθετα, όσες και όσοι, προσπαθήστε να συνδράμετε σε αυτή μου την κατεύθυνση της διαλεύκανσης των ερωτημάτων, που προκλήθηκαν, στην μέχρι τώρα ζωή μου, θα, ανταμειφτείτε, δεν έχετε να καταλάβετε καν, με, τη συναγωγή των απαντήσεων, σε περισσότερα εκκρεμή σας ερωτήματα. . , αντίστοιχα ή παράλληλα της δικής σας, ή, δημιουργημένα κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης ή και της μελέτης του.
(Για αυτό και), Ο ανθρώπινος νους, εντοιχίζει τις σκέψεις του, βραχυπρόθεσμες, μεσοπρόθεσμες ή μακροπρόθεσμες, μέσα, στην λογική.
Εκεί, συναντά, τους μόνους εχθρούς του, να του προκαλούν, κύρια αμφισβητήσεις, εμπόδια, χωρίς καν, να χρειάζεται, να περιαυτολογούν, για τις δυνατότητές τους, να επηρεάζουν τον οποιονδήποτε, όποιες κι αν είναι αυτές και, όσες «πλάτες» κουβαλούν, για να το πράττουν.
Αυτή η λογική, υπό άλλες μορφές γίνεται αντιληπτή, καταθλίβει στην ανθρώπινη ύπαρξη, το δηλωτικό της αμφιβολίας, με σημαντικότερο σημείο της, τις προσωπικές αδυναμίες του ατόμου, στις οποίες και πατά, για να «σπείρει» τις εσωτερικές και κατ' επέκταση, διακοινωνικές ερίδες. . .
Η αγνωσία, η απειρία, η ατεχνία, η αλόγιστη χρήση του εγώ, η ατολμία, η αφλογία των χαρακτήρων, η απουσία αυτοπεποίθησης, όλα, κακογεννήματα της μόνιμης κοινωνικής σύστασης, συγκροτούν, τον «Πυρήνα» της εσωτερικής έκρηξης, στα όρια της οποίας, που καλλιεργείται, σε μόνιμη βάση, που ανάλογα με τις χρονικές επιρροές, τα περιβάλλοντα-ζώντα χώρο και τις επιλογές των ψυχισμών που τους αγκαλιάζουν, θα πολλαπλασιάζονται, ή θα παρουσιάζουν, την υπογεννητικότητα.
Τα όποια αποτελέσματα, που καταγράφονται, σε μια ηλικία, αρχικά, αδόκιμη αλλά τόσο χρήσιμη για το χτίσιμο της προσωπικότητας, που εκεί στα 15 με 20, ανάλογα με το EQ και το IQ του καθενός και, σε δεύτερο στάδιο, σε σοβαρή και ενήλικη μορφή , μετά, τα 25 με 30, όταν πια, οι χαρακτήρες, 《θα》 έχουν, κατά το μέγα μέρος τους, κατασταλάξει.
Και το ξαναλέω..
Όχι, μην θαρρείτε πως αποτολμώ να σκάψω λάκκους, ή να εγκαθιδρύσω εδώ, πάνω στα οποία θα καθίσουν, οι ένοχοι που θα κηρυχθούν, στα «Λαϊκά Δικαστήρια» αυτού του γραφούμενου.
Αντίθετα, όσες και όσοι, προσπαθήστε να συνδράμετε σε αυτή μου την κατεύθυνση της διαλεύκανσης των ελάχιστων κατά πολλούς, πολλούς κατ' ελάχιστους ερωτημάτων μου, που προκλήθηκαν, στην μέχρι τώρα ζωή μου, θα, ανταμειφτείτε, δεν έχετε να καταλάβετε καν, με, την συνεπαγωγή των απαντήσεων, σε περισσότερα εκκρεμή προσωπικά σας ερωτήματα, αντίστοιχα, παράλληλα, ή, δημιουργημένα κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης ή και της μελέτης του.
Το μοναδικό στοιχείο που πρέπει να μου παραδώσετε (μην σας τρομάζει η 《έννοια》 ή και η 《μετάφραση》 της λέξης ..《παραδώσετε》, είναι το 100%, της εκούσιας παραμονής σας, στην κρίση μου.
Μιά κρίση, που, 《θα》 έχει να κάνει, με την καθαρότητα, όλων-όσων, 《θα》την απαρτίζουν και 《θα》 την επηρεάζουν.
Αν, λυγίσετε και απομακρυνθείτε από τις σκέψεις μου, θα νοιώσετε, πως φέρετε την καθολική ευθύνη, χωρίς αυτό, να σας καταδικάζει, σαν γεγονός.
Αν, όχι, στις τελευταίες γραμμές αυτής της «ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ» μου, θα συναντήσετε, πολλούς και διάφορους, «άλλους-χαμένους σας, εαυτούς».
Οι φόβοι, οι όποιοι φόβοι, οι αναστολές, οι όποιες αναστολές, κατά τεκμήριο, 《θα》 είναι, το εσωτερικό σας 《θράσσος》, απέναντι σε ό,τι και όσα διαβάσετε.
Οι πιο τυχεροί, 《θα》είναι εκείνοι, που θα κάνουν, το 《βήμα παραπάνω》, με μόνο όπλο, την 《ομολογία》 τους, η οποία, αντίθετα από την 《εξομολόγηση》που απαιτεί και επισύρει τη Θρησκευτική ποινή, εδώ, 《 επιβραβεύει την Γαλήνη》.
Μιά Γαλήνη, που, ναι μεν, αποτελεί 《κίνδυνο/θάνατο》, για όσους την 《φεγγίζουν》 και γίνονται αμέσως στόχοι (γιατί αυτός/η, να είναι και να το δείχνει ...ήρεμος;》, αλλά που αποτελεί 《κατά τεκμήριο 》 τον 《πυλώνα》, της αντισυμπτωματικής συνοχής της κοινωνίας, η οποία, 《ίσως και να αναζητά》, για Ήρωες..
Ναι, θα μου πείτε, όλα καλά, όλα θεμιτά.
Αλλά, αν φάω τη σφαίρα στο κεφάλι επειδή μιλάω;
Αν χάσω τη δουλειά μου επειδή 《φεγγίζω》 τον άνθρωπο που δεν σκύβει ή δεν υποκύπτει;
Αν με βρουν σε κανένα 《κοινωνικό χαντάκι》 ή περιθώριο;
Ναι, θα έχετε δίκιο... εν μέρει..
Ο συνήθης κοινωνικός παραλογισμός, λέει, πως:
Μιλάς δεν μιλάς, θα σε φάνε.
Αγωνίζεσαι δεν αγωνίζεσαι, 《σε ένα κοινωνικό χαντάκι ή περιθώριο, σε έχουν ταγμένο να ζεις》..
Ας σε φάνε τουλάχιστον με το κεφάλι ψηλά και το στόμα, να βροντοφωνάζει:
《Λέφτερος》..από
《Ψυχή》..
