Καταλαβαίνεις αυτήν την ασφυξία να σε πνίγει… κάτι απροσδιόριστο να το εντείνει..μια δύναμη που να μην είσαι σε θέση να αντιμετωπίσεις.
Το ωραίο είναι πως δεν γνωρίζουμε γιατί… όμως αυτή η δύναμη λυσσομανάει, όπου και να είσαι σε όποια κατάσταση και να είσαι, αυτήν την ασφυξία θέλοντας και μη… την κουβαλάς παντού.
Καταλαβαίνεις όσο μπορείς, όμως το καταλαβαίνεις, ότι τίποτα από αυτά που θα ήθελες δεν είναι πια όπως τα θέλεις…
Κάνεις μια προσπάθεια να δεις την ζωή σου και συνειδητοποιείς πως δεν μοιάζει με την δική σου… Και όσο αρχίζεις να το καταλαβαίνεις… προσπαθείς με κάθε τρόπο, με κάθε απεγνωσμένο τρόπο να απεγκλωβιστείς από την ίδια σου την ζωή… Το θέλεις πολύ να το κάνεις… όμως πέφτεις σε ακόμη ένα φαινομενικά αδιέξοδο… Να αλλάξεις αυτό που έχεις δημιουργήσει μέχρι τώρα.
Τι γίνεται; Δείχνεις στάσιμος /η, ακούνητος/η. Νιώθεις πως έχεις παραλύσει τελείως... Και απέναντι σε εσένα και απέναντι στην ζωή σου…
Είναι αλήθεια πως σχεδόν όλοι μας θα βρεθούμε παγιδευμένοι ή βρεθήκαμε κάποια στιγμή της ζωή μας, είτε είχε να κάνει με εργασία, με οικονομικά, με οικογένεια, με τον σύντροφο, το σύζυγο, ακόμη και μέσα από μια απλή σχέση. Άραγε υπάρχει έξοδος; Ίσως ναι… μια πρώτη προσέγγιση να είναι το να μπεις στην διαδικασία να κάνεις κάτι καινούργιο… όμως και αυτό δεν είναι πάντα τόσο εύκολο. Όταν φτάνεις στο σημείο να έχεις καταλάβει πως είσαι παγιδευμένος δημιουργείται πρόβλημα, ένα πρόβλημα που σε κάνει να αισθάνεσαι απελπισμένος… έφτασε η στιγμή και θα έλεγα η ευκαιρία να ρίξεις μια σοβαρή ματιά μέσα σου… μια σοβαρή ματιά στη ζωή σου...
Λίγους μήνες πριν διάβασα μια ενδιαφέρουσα έρευνα: Πως το να νιώθεις παγιδευμένος και ταυτόχρονα να αισθάνεσαι την ήττα μέσα σου, είναι εμπειρίες κοινές σε άτομα που αντιμετωπίζουν άγχος και κατάθλιψη. Με απλά λόγια, το αίσθημα του ότι είσαι εγκλωβισμένος μπορεί να δημιουργήσει άγχος και κατάθλιψη, κάτι που συνεχώς πυροδοτείται και έτσι αυτός ο φαύλος κύκλος δεν λέει να σταματήσει.
Όμως σε αυτό το σημείο προκύπτει μια σημαντική ερώτηση… Γιατί αισθανόμαστε εξαρχής εγκλωβισμένοι;
Θα μπορούσαμε να πούμε για αρχή πως οι περισσότεροι γινόμαστε παθητικοί στην ίδια μας τη ζωή παρά προνοητικοί. Και έχει εξήγηση και το έχουμε γράψει και αναφέρει πως αυτή η παθητικότητα που μάθαμε και ενσωματώσαμε στην συμπεριφορά μας, είναι αυτή που μας δίδαξαν στην παιδική ηλικία οι γονείς μας (ναι λάθος, όμως το κάνανε με αγάπη αυτό ήξεραν), το σχολείο και η κοινωνία μας. Θα προσπαθήσω να δώσω ένα παράδειγμα, το να είσαι κατά κάποιον τρόπο ασυμβίβαστος, με πιο ελεύθερη σκέψη, είναι χαρακτηριστικά που η κοινωνία δεν τα θέλει και δεν τα θέλει γιατί σε κάνουν αυτά τα χαρακτηριστικά λιγότερο διαχειρίσιμο, που σημαίνει ότι οι άλλοι έχουν λιγότερη επιρροή πάνω σου. Ως αποτέλεσμα, σε μικρότερη ηλικία, πολλούς από εμάς μας δίδασκαν να είμαστε υποτακτικοί, υποχωρητικοί, να μην αντιδρούμε, για να μπορέσουμε να γίνουμε καλοί άνθρωποι στην κοινωνία! Κοινωνία; Ποια κοινωνία; Που είχε, έχει, και θέλει να έχει τον έλεγχο μας και να ασκεί εξουσία πάνω μας;
Μεγαλώνοντας ως άνθρωποι… βρήκαμε ή μας παρότρυνε κανείς, μας έδωσε δύναμη και ενθάρρυνση να διαμορφώσουμε διαφορετική προσέγγιση στη ζωή μας και να είμαστε και να κάνουμε ό,τι επιθυμούμε; Ναι… αρκετοί κάνουν χρήση αυτής της λογικής, όπως οι δάσκαλοί μας, αλλά πρόσεχε.. μέσα στα όρια του να γίνουν κοινωνικά αποδεκτά πράγματα όπως να πηγαίνουμε στο πανεπιστήμιο (όπως άλλοι), να κυνηγούμε χρήματα και θέση (όπως άλλοι) και να παντρευόμαστε και να αποκτούμε παιδιά (όπως άλλοι). Που πρακτικά τι σημαίνει αυτό; να ακολουθείς το πλήθος και να κάνεις ό,τι κάνουν όλοι οι άλλοι.
Ναι… είναι πραγματικότητα που οι περισσότεροι από εμάς νιώθουμε παγιδευμένοι. Πρέπει να βρούμε τη δύναμη και την υπομονή να δούμε όλα εκείνα τα ανεκπλήρωτα της κοινωνίας από νεαρή ηλικία.. και φτάνουμε στο σημείο της προβατοποίησης και αφήνουμε τους άλλους να κάνουν κουμάντο στη ζωή μας. Οπότε θα μπορούσαμε να πούμε πως η παθητικότητα είναι, επομένως, μια βασική αιτία του να αισθάνεσαι παγιδευμένος και κολλημένος σε μια ζωή που φαίνεται άδεια. Και το γράφω με αυτόν τον τρόπο γιατί από την στιγμή που είμαστε παθητικοί, δίνουμε στους άλλους την άδεια να πάρουν εκείνοι τις δικές μας αποφάσεις και να διαδραματίσουν ρόλο στην δική μας ζωή σε αυτόν τον κόσμο. Επίσης, όταν η στάση μας είναι παθητική εγκαταλείπουμε το να αποδεχθούμε τα «πολλά» στη ζωή μας, χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι όλα είναι στην δική μας ευθύνη και στο δικό μας χέρι για να μπορέσουμε να διαμορφώσουμε την ζωή της επιλογής μας. Και δεν χρειάζεται να νιώθεις άσχημα αν έχεις μια παθητική στάση, καθώς οι περισσότεροι άνθρωποι αυτή έχουν. Και να σου πω κάτι; Δεν είναι ότι εσύ και εγώ επιλέξαμε να είμαστε παθητικοί, είναι ότι είσαι ψυχολογικά προγραμματισμένος να είσαι έτσι. Όμως αυτό προσπαθούμε να αλλάξουμε μέσα από εδώ.
Σε κάθε περίπτωση είμαστε άνθρωποι με ότι αυτό συνεπάγεται. Παρόλα αυτά, ως άνθρωποι, αλλάζουμε, εξελισσόμαστε και μεταμορφωνόμαστε. Ότι δεν αλλάζει, πεθαίνει, και το καταλαβαίνουμε αυτό αν κοιτάξουμε γύρω μας τον κόσμο. Το φυσιολογικό λοιπόν είναι να αλλάζουμε και να μαθαίνουμε περισσότερα κάθε μέρα. Και λέω το απλό.. Ούτε εσύ ούτε και εγώ δεν είμαστε το ίδιο όπως ήμασταν πριν από ένα χρόνο.
Και το να νιώθουμε πως έχουμε παγιδευτεί είναι αποτέλεσμα της ζωής που κάμουμε τώρα. Ενδεχόμενος να μην υπάρχουν πλέον τόσα κοινά με τους φίλους σου ή σε ότι έχει να κάνει με τα επαγγελματικά σου, ακόμη και με τον άνθρωπο σου. Όμως όλα αυτά είναι φυσιολογικά, ωστόσο ως άνθρωποι τείνουμε να κοιτάμε με μισό μάτι την αλλαγή, μας τρομάζει. Φοβόμαστε γι' αυτό… γιατί θέλουμε να ελέγξουμε τη ζωή μας και να νιώθουμε ασφάλεια. Όμως, η αλλαγή είναι αναπόφευκτη και αν αντιδράς, έχω την αίσθηση πως η αντίδραση αυτή είναι μάταιη. Για σκέψου το απλό: Να προσπαθείς να βάλεις ρούχα που φορούσες πριν από δέκα χρόνια. Να μην νιώθεις άβολα όταν ακούς και διαβάζεις για την αλλαγή, είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων να μεγαλώνεις και να αλλάζεις.
Ταυτόχρονα, οι ευθύνες είναι ένα φυσιολογικό μέρος της ζωής. Μας διδάσκουν πολλά, να είμαστε ώριμοι, υπεύθυνοι, υπομονετικοί και συμπονετικοί. Αλλά μπορεί να έρθει μια στιγμή της ζωή μας και να αναλαμβάνουμε περισσότερες ευθύνες από όσες μπορούμε να αντέξουμε… και έτσι αρχίζουμε να νιώθουμε παγιδευμένοι. Γιατί; Συνήθως, γεμίζουμε τη ζωή μας με άσκοπες ή υπερβολικές δεσμεύσεις επειδή προσπαθούμε να ξεφύγουμε από κάτι, είτε αυτό είναι ο εαυτός μας, το παρελθόν μας ή κάποιο είδος συναισθήματος που μας στοιχειώνει όπως η θλίψη, το κενό...
Κάπου διάβασα πως ο μεγαλύτερος λόγος για τον οποίο πολλοί νιώθουν παγιδευμένοι είναι η απώλεια ψυχής. Όταν έχουμε χάσει την επαφή με την ψυχή μας, νιώθουμε την αίσθηση ότι «κάτι λείπει» από τη ζωή μας. Αυτό το δύσκολο συναίσθημα συνοδεύεται από μοναξιά, κενό, ανησυχία και φυσικά άγχος και κατάθλιψη.
Η απώλεια ψυχής συμβαίνει για πολλούς λόγους, όπως μια πολύ δύσκολη εμπειρία ζωής ή καταστάσεις που έχουν να κάνουν από το εγώ. Αυτό το άτιμο εγώ, στην ουσία είναι ο ψεύτικος εαυτός μας. Από την στιγμή που κάνεις ότι σε διατάζει το εγώ και τις επιθυμίες του, τόσο πιο άδειοι και ανεκπλήρωτοι νιώθουμε, επειδή το εγώ έχει εμμονή με τη δύναμη και την ικανοποίηση του εαυτού μας. Η ψυχή μας, από την άλλη πλευρά, επικεντρώνεται στην αγάπη στο να μάθεις πώς να αγαπάς, να συμπεριφέρεσαι με αγάπη, να μιλάς με αγάπη και, τελικά, να γίνεις αγάπη. Όταν είμαστε σε επαφή με τις ψυχές μας, ανακαλύπτουμε τον σκοπό της ζωής μας που μας βοηθά να σταματήσουμε να αισθανόμαστε παγιδευμένοι. Αρχίζουμε να νιώθουμε δύναμη και αρχίζουμε να ακούμε τη φωνή της καρδιάς και όχι τη φωνή του μυαλού…
Το να νιώθουμε παγιδευμένοι μπορεί να είναι ένας φαύλος κύκλος που διαιωνίζεται συνεχώς και αρχίζουμε να αναζητούμε όλο και περισσότερες αποδείξεις για να επιβεβαιώσουμε ότι είμαστε θύματα. Για παράδειγμα, μπορεί να προσπαθήσουμε να σταματήσουμε να νιώθουμε παγιδευμένοι, αλλά μετά, ο εσωτερικός διαβολάκος που δουλεύει ως σαμποτέρ μπορεί να κάνει κάτι που μας κάνει να πέσουμε ξανά σε αυτό το συναίσθημα. Με αποτέλεσμα, επιβεβαιώνουμε την πεποίθηση ότι είμαστε παγιδευμένοι.. Οπότε να προσέχεις.
Τι μπορούμε να κάνουμε; Για αρχή και πολύ σημαντικό να αναλάβουμε όπως έχουμε αναφέρει πολλές φορές την ευθύνη για τη ζωή μας. Για να νιώσεις καλύτερα, πρέπει να αναλάβεις την ευθύνη για τη ζωή σου, που σημαίνει να αποφασίσεις να δημιουργήσεις αλλαγές. Πρέπει να βάλεις στο μυαλό σου πως η ευτυχία είναι αυτό που συμβαίνει όταν ανεβαίνεις και διεκδικείς να ζήσεις την δική σου ζωή.
Κάνε τον κόπο για μικρές αλλαγές κάθε μέρα. Κάνε κάτι νέο κάθε μέρα. Το να προσεγγίζεις διαφορετικά τη ζωή σου σιγά σιγά θα σε βοηθήσει να αποκτήσεις την πίστη στη δύναμή σου. Σκέψου όλα τα πράγματα στη ζωή σου που πιστεύεις ότι σε περιορίζουν.
Βλέπεις κοντά σου καλάθι σκουπιδιών; Ρίξε μέσα τους κοινωνικούς κανόνες. Το να προσπαθείς να είσαι κοινωνικά αποδεκτός είναι μια διαδικασία ενεργοβόρα. Προσπάθησε να κρατήσεις μόνο ό,τι είναι απαραίτητο στη ζωή σου.. Να είσαι θαρραλέος και να κάνεις ό,τι σε κάνει ευτυχισμένο, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να δυσανασχετήσεις ορισμένους ανθρώπους.. Τραβήξτε μια γραμμή και μην αφήσεις κανέναν να τη πατήσει, πόσο μάλλον να την περάσει. Ακόμη και αν επρόκειτο για τον εαυτό σου.
Βρες την δύναμη να πεις «όχι ευχαριστώ». Δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να λες «όχι ευχαριστώ». Άσχετα αν ενοχληθούν από την στάση σου αυτή γιατί δεν την έχουν συνηθίσει, όμως έχεις το δικαίωμα να πεις όχι σε πράγματα που δεν σε ενδιαφέρουν.
Τελειώνοντας, αυτό που θα γράψω ίσως να σου φανεί τρελό.. .Όμως πέσε στο κενό, πάρε αγκαλιά το φόβο του άγνωστου. Ένας λόγος για τον οποίο παραμένουμε κολλημένοι στο να νιώθουμε παγιδευμένοι είναι ότι φοβόμαστε το άγνωστο, δηλαδή πώς θα μοιάζει η ζωή μας αν κάνουμε την αλλαγή; Το μόνο που θα σου προτείνω είναι να γίνεις φίλος με αυτόν τον φόβο και να προχωρήσεις…
