Εδώ υπάρχει μια μεγάλη αλήθεια… Και ποια είναι αυτή θα μου πείτε… Είναι δύσκολο να καταλάβουμε πως ένας άνθρωπος από θύμα μπορεί να πάρει στην ζωή του τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Παρόλα αυτά, υπάρχει η υποψία πως αυτό είναι εφικτό, όπως συμβαίνει και με άλλες δραστηριότητες που έχουν να κάνουν με το μυαλό… Η εξάσκηση τελειοποιεί…
Θα επικαλεστώ όμως τον διακεκριμένο νευροεπιστήμονα Πασκουάλ Λεόνε από το πανεπιστήμιο του Χάρβαντ ο οποίος είπε το εξής: «Σε ότι έχει να κάνει με τον εγκέφαλο, κάθε φορά που κάνουμε κάτι είναι πολύ πιθανό ότι θα το ξανακάνουμε και κάθε φορά που σταματάμε τον εαυτό μας από το να κάνει κάτι είναι πολύ πιθανό ότι δεν θα το ξανακάνουμε. Πλέον… είναι ξεκάθαρο, το γνωρίζουμε ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος εξελίσσεται και αλλάζει κατά την διάρκεια της ζωής μας με βάση τις εμπειρίες μας.»
Από την στιγμή λοιπόν που συμπεριφερόμαστε σαν θύματα, ενισχύουμε αυτή την συμπεριφορά και αυτόν τον τρόπο σκέψης.. κάθε φορά που αποφασίζουμε να βγούμε μπροστά και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας αυξάνουμε τις πιθανότητες ότι θα το κάνουμε και στο μέλλον. Είναι πολύ πιθανό ότι με το να βγούμε μπροστά και να αναλάβουμε τις ευθύνες δημιουργούμε νέες νευρικές συνάψεις, αλλάζοντας κυριολεκτικά τον εγκέφαλο μας κατά την διάρκεια αυτής της διαδικασίας.
Τελικά θα παραμένουμε θύματα ή θα πάρουμε τον πρωταγωνιστικό ρόλο;
Το σίγουρο είναι ότι χρειάζεται να κάνουμε στον εαυτό μας αρκετά συχνά κάποιες ερωτήσεις: 1) Θα είμαι το θύμα ή ο πρωταγωνιστής στα διάφορα σενάρια που θα αντιμετωπίσω σήμερα; 2) Θα είμαι ο πρώτος που θα ρωτήσει τι μπορώ να κάνω για να βελτιώσω τα πράγματα ή θα είμαι ικανοποιημένος με το να κατηγορώ τους άλλους; 3) Θα αρκεστώ ότι δεν είμαι αρκετά καλός σε κάτι ή θα επιλέξω να πιστέψω ότι η σκληρή δουλειά και η προσπάθεια θα με ανταμείψουν με νέες δεξιότητες που ούτε εγώ ήξερα πως είχα;
Το να βγούμε μπροστά έχει να κάνει με το να βλέπουμε τον εαυτό μας και τους άλλους ικανά άτομα να ξεκινήσουν την αλλαγή. Έχει να κάνει με το να πιστεύουμε ότι οι καταστάσεις μπορούν να γίνουν καλύτερες αν όλοι εστιάσουμε σε αυτό και ότι η πραγματικότητα, κατά κύριο λόγο, είναι αποτέλεσμα της δικής μας δράσης.
Παρόλα αυτά… πως πείθουμε τον εαυτό μας ή κάποιον που γνωρίζουμε να προβεί σε αυτή την αλλαγή; Υπάρχουν εδώ 2 ερωτήματα που μας οδηγούν προς την αλλαγή της ανάληψης ευθηνής. Το πρώτο είναι: Ποιος είναι ο δικός μου ρόλος; Από την στιγμή που θα αναρωτηθούμε ποιος είναι ο δικός μας ρόλος τότε είναι η στιγμή που ξεκινάμε!
Το άλλο ερώτημα είναι: Τι μπορώ να κάνω για αυτό; Δεν είναι αρκετό να αναγνωρίσουμε τον δικό μας ρόλο, χρειάζεται να εστιάσουμε στις πράξεις που είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε. Να δώσουμε μια συνταγή για την δυστυχία; Και κατά επέκταση και την κατώτερη των προσδοκιών επιτυχία… Να δώσουμε.. και παρακαλώ σημειώστε..
«Είναι να εστιάσουμε σε πράγματα που δεν μπορούμε να αλλάξουμε ή σε πράγματα που πρέπει να κάνουν κάποιοι άλλοι.»
Αυτό λοιπόν είναι σε θέση να αλλάξει την καριέρα μας και την ζωή μας.. Αυτοί που λένε « είναι δική μου δουλειά, ας κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε για να αρχίζουμε να το διορθώνουμε» είναι επίσης οι άνθρωποι που έχουν την τάση να πάνε μπροστά στα επαγγελματικά τους.. Και υπάρχουν και εκείνοι που λένε « Είναι δική μου δουλειά, άσε με να κάνω ότι μπορώ και ας βγούμε έξω και να αρχίσουμε να αλλάζουμε τα πράγματα» είναι εκείνοι που θα κάνουν τους άλλους να τους προσέξουν και θα οδηγηθούν ακόμη πιο ψηλά σε όλα τους. Αγαπημένοι μου αναγνώστες.. είναι τόσο απλό.
Αυτή λοιπόν η προσέγγιση δεν είναι μόνο ότι θα βελτιώσει τις σχέσεις σας, αλλά θα κάνει και την διαφορά στον κόσμο έξω..
Οπότε: Ας αφαιρέσουμε την νοοτροπία του θύματος από την ζωή μας..
Ας αμφισβητήσουμε τον άκαμπτο τρόπο σκέψης που έχουμε παγιώσει
Και ας βοηθήσουμε τα παιδιά μας να εστιάσουν στο πως μπορούν να προσαρμοστούν αντί να ρίχνουν το φταίξιμο αλλού!
