Θυμάσαι όταν ήσουν παιδί και η μητέρα σου, ο πατέρας σου ή γιαγιά σου θέλανε να σου διηγηθούν ένα παραμύθι πως γινόταν η εισαγωγή του; Ακόμα και τώρα αν είσαι γονιός και θέλεις να διηγηθείς εσύ ένα παραμύθι στο παιδί σου… θυμάσαι πως ξεκινά; Σωστά το βρήκες! «Μια φορά και έναν καιρό…»
Το 1964 εκδόθηκε ένα παραμύθι αριστούργημα με τίτλο το «Δέντρο που έδινε» στο οποίο ο Σελ Σιλβερστάιν υπογράφει τη συγγραφή και την εικονογράφηση του και παράλληλα διδάσκει βαθειά νοήματα σε μικρούς και μεγάλους. Οι αξίες που προβάλλονται είναι τόσο σημαντικές και διαχρονικές που πρέπει να υπάρχει σε κάθε βιβλιοθήκη. Και το σημαντικότερο, το βιβλίο αυτό καταφέρνει να συγκινήσει αναγνώστες όλων των ηλικιών.
Λίγα λόγια για το παραμύθι... Οι πρωταγωνιστές μια μηλιά και ένα αγόρι. Η μηλιά αγαπάει το αγόρι και κάθε φορά που εκείνο την επισκέπτεται, του δίνει ό,τι έχει και δεν έχει για να το βλέπει ευτυχισμένο. Το αγόρι όμως συνεχώς ζητάει κι άλλα, συνέχεια ζητάει. Μέχρι που η μηλιά έχει μείνει ένα σκέτο κούτσουρο γιατί προσέφερε τα πάντα σε αυτό το αγόρι…
Το νόημα και οι πρωταγωνιστές τόσο αλληγορικοί! Η μηλιά σύμβολο της δοτικότητας, της αδιάλειπτης προσφοράς και της αγάπης. Γενναιόδωρη, προσφέρει στο μικρό αγόρι απλόχερα ότι της ζητήσει για να τον βλέπει ευτυχισμένο, παράλληλα όμως μέσα από την προσφορά νιώθει και η ίδια τόσο ευτυχισμένη. Γιατί άραγε;; Να γιατί .... Γιατί η δοτικότητα και η προσφορά την κάνουν να είναι τόσο πλήρης και ευτυχισμένη!
Το παιδί που μεγαλώνει και γίνεται ενήλικας, ο έτερος πρωταγωνιστής της ιστορίας. Μέσα από αυτόν τον χαρακτήρα βλέπουμε ολοφάνερα την πλεονεξία, την απληστία και την αίσθηση της μη ικανοποίησης. Το παιδί δε χορταίνει με τίποτα και συνεχώς ζητά υλικά αγαθά από τη μηλιά, το αίσθημα της πλεονεξίας και του μη κορεσμού είναι έντονο. Θα μπορούσαμε να τον παραλληλίσουμε σαν το σύγχρονο άνθρωπο που ψάχνει την ευτυχία μάταια στα υλικά αγαθά, αγνοώντας τα συναισθήματα και τις μικρές καθημερινές απλές στιγμές που μπορεί να απολαύσει. Τον άνθρωπο που βάζει πάνω από όλα το εγώ του δίχως να κάνει ποτέ αυτοκριτική.
Στο τέλος της ιστορίας ο άνθρωπος, γέρος πια, επιστρέφει στη μηλιά να ξαποστάσει, έχει καταλάβει μετά από τόσα χρόνια και στη ¨δύση¨ της ζωής του τη ματαιότητα που έζησε. Εξακολουθεί να είναι δυστυχισμένος. Ίσως και να νιώθει μετανιωμένος για όλα αυτά που έχασε, που δεν κοίταξε λίγο πιο βαθιά μέσα του να βρει το νόημα της ζωής... την αγάπη θα τη βρούμε πρώτα μέσα μας, κάτι που δεν το έκανε ο ίδιος. Η μηλιά ένιωθε πλήρης και ευτυχισμένη γιατί ήταν δοτική, αυτός όμως δεν έδωσε ποτέ του, φειδωλός και κενός από συναισθήματα, αγαπώντας πολύ το εγώ του και να παίρνει πάντα, κατέληξε δυστυχισμένος.
Από τη μία πλευρά η μηλιά πλήρης συναισθημάτων, από την άλλη ο άνθρωπος κενός συναισθημάτων...βρες τις διαφορές!
Το παραμύθι είναι μια μικρή παραβολή για την έννοια του χαρίσματος που έχουν εκείνοι που ξέρουν να δίνουν και να δίνουν με αγάπη, ίσως γιατί αυτό να είναι και ένα από τα μικρά μυστικά της ζωής που μας πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα προς τη προσωπική ανάπτυξη και ολοκλήρωση. Κατανοώ..είναι πολύ δύσκολο να ακολουθήσουμε τα βήματα της μηλιάς, πολλές φορές ο εγωισμός μας είναι δύσκολο να καμφθεί... αξίζει όμως να το προσπαθήσουμε! Όπως επίσης αν δεν έχεις διαβάσει το παραμύθι αυτό, να το κάνεις και θα διαπιστώσεις πως θα κερδίσεις πολλά περισσότερα.
