Στο σημερινό επεισόδιο θα πούμε κάποιες σκέψεις του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου που τις αποτύπωσε σε ένα εξαιρετικό βιβλιαράκι και δίνουν μια άλλη οπτική… Ξανά σκέψου το.. όπως είναι και ο τίτλος του.
Τώρα… Αν δεν τον γνωρίζεις, ο Γιάννης Χριστοδουλόπουλος είναι συνθέτης και είχε γράψει την μουσική των Ολυμπιακών αγώνων Αθήνα 2004 σε ηλικία 19 ετών. Επιπλέον, θα υπάρξουν ακόμη δυο επεισόδια για δυο θέματα με την οπτική που τα αποτύπωσε.
Σε κάθε περίπτωση η έμπνευση φαντάζει κάτι το ανεξήγητο, το αξιοθαύμαστο, το μυστήριο, ειδικά σ΄αυτούς που πιστεύουν πως δεν έχουν τη δυνατότητα να τη συναντήσουν, μιας και δεν καταπιάνονται με κάτι <<καλλιτεχνικό>> στη ζωή τους. Στο επίκεντρο βρίσκονται πολλά πρόσωπα που καμώνονται πως είναι φορείς της έμπνευσης, γεγονός που τους μετατρέπει στα μάτια των υπολοίπων σε ξεχωριστά, χαρισματικά και πιθανόν ερωτεύσιμα άτομα.
Όμως τι είναι αυτό που πραγματικά μπορεί να θεωρηθεί έμπνευση; Υπάρχει κάτι που να το ορίζει;
Την έμπνευση, θεωρητικά, δεν μπορείς να τη βρεις, να τη μάθεις ή να την αγοράσεις από κάπου. Ούτε είναι όμως Θείο χάρισμα, στο οποίο λίγοι και εκλεκτοί έχουν πρόσβαση. Έμπνευση είναι ο τρόπος με τον οποίο ζούμε καθημερινά, είτε εργαζόμαστε στο πεδίο της τέχνης είτε όχι. Το τι αφήνουμε να μας επηρεάσει…
Το πως επιλέγουμε να διαμορφώσουμε την ζωή μας σε συνάρτηση με τα ερεθίσματα που λαμβάνουμε. Είναι ο τρόπος με τον οποίο ο καθένας αντιλαμβάνεται μια εικόνα, μια κατάσταση, μια κουβέντα ή την σιωπή. Το πως ο ίδιος, βάσει της αισθητικής του, αποθηκεύει, αναλύει και ερμηνεύει τα εξωτερικά ερεθίσματα.
Ας το πούμε με πολύ απλά λόγια: Έμπνευση είναι το φιλτράρισμα και η αστραπιαία ταξινόμηση πληροφοριών που κάνει η ψυχή πριν δώσει την εντολή να γεννηθεί μια ιδέα στον εγκέφαλο. Τώρα, από εκεί και πέρα αν η ιδέα θα είναι ιδιοφυής ή όχι θα το δείξει ο χρόνος και η απήχηση που θα έχει.
Δεν είναι τυχαίο πως πολύ μεγάλοι καλλιτέχνες δημιουργούσαν εξαιρετικά έργα για λογαριασμό επιφανών ανθρώπων κατά παραγγελία. Άραγε όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες είχαν κάνει deal και με την έμπνευση;
Σε κάθε περίπτωση σχεδόν όλοι μπήκαμε σε αυτή την λογική: <<Κοιτάζω τα αστέρια και εμπνέομαι>>, <<Πάω να δω το ηλιοβασίλεμα για να εμπνευστώ>> και πόσα ακόμη…
Όλα τα αυτά λοιπόν δεν έχουν να κάνουν σε καμία περίπτωση με την ώριμη πλευρά της τέχνης και τους πραγματικούς εκφραστές της. Πρόκειται για μια αυτόματη σκέψη, μια δήθεν ρομαντική διαδικασία, μια συνειρμική αλληλουχία που αφορά ανθρώπους μη εκπαιδευμένους στην πραγματικότητα, από την ουσία της τέχνης.
Το υποσυνείδητο είναι αυτό που συγκρατεί την πληροφορία και την καθιστά διαθέσιμη την ώρα που θα την χρειαστεί το συνειδητό, ανάλογα με την εκπαίδευση που έχουμε λάβει ως προς αυτό.
Αναντίρρητα είναι εξαιρετικά τα ηλιοβασιλέματα και τα αστέρια για να καταγράψουμε σε χαρτί τις σκέψεις μας, αλλά αποτελεί απλός μια ωραία συντροφιά. Όχι την αφορμή. Όχι την δεξαμενή μας. Ο συναισθηματικός μας κόσμος είναι αυτός που χρωματίζει το έργο και του προσδίδει ποιότητα.
Το έργο μπορεί να φτιαχτεί παντού, σε ανύποπτο χρόνο και σε οποιεσδήποτε συνθήκες, εφόσον ο καλλιτέχνης είναι χρόνιος συλλέκτης αληθινών στιγμών. Αριστουργήματα έχουν γραφτεί σε μπουντρούμια φυλακών, υπόγεια και πάει λέγοντας.. Η τοποθεσία και η <<ιδανική>> στιγμή δεν μετρούν, αρκεί η ψυχή να είναι έτοιμη.
Ο άνθρωπος κουβαλά τόνους συναισθημάτων, στιγμιαίων κραδασμών, ομορφιάς και πλήξης, πόνου και χαράς, μοναξιάς και πληρότητας, καθώς όλα αυτά, ασυναίσθητα, δίχως να τα καλεί, ξεχειλίζουν από μέσα του σε κάθε δραστηριότητα και θα ξεχειλίζουν εφ΄όρου ζωής…
