Το ότι δεν έχουμε συνδεθεί με τα συναισθήματα μας να το γράψω ως δεδομένο; Είναι κάπως αυστηρό; Θα το γράψω ως εξής… Απέχουμε για κάποιον λόγο να συνδεθούμε με αυτά και θα προσπαθήσουμε μέσα από αυτό το άρθρο να προσεγγίσουμε κάπως το θέμα. Απέχουμε να συνδεθούμε.. πόσο μάλλον σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς.
Σε κάθε περίπτωση με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, τα συναισθήματα είναι ξεκάθαρο πως παίζουν κρίσιμο ρόλο στη ζωή μας, αν δεν το γνωρίζουμε, τα συναισθήματα είναι δίπλα μας κάθε ημέρα, κάθε στιγμή και επηρεάζουν τη συμπεριφορά μας. Τα πάνω μας και τα κάτω μας που λένε..
Ένα παράδειγμα, όταν νιώθουμε θλίψη, συνήθως, είναι επειδή μας λείπει κάτι ή κάποιος. Από εκεί και πέρα, μπορούμε να συνδεθούμε με τους άλλους ανθρώπους με τρόπο που δεν δίνατε να γίνει αν νιώθουμε θυμωμένοι και αυτό σχετίζεται με εξαιρετικό τρόπο με την ενσυναίσθηση.
Κράτα αυτό: Τα συναισθήματα έχουν σκοπό.
Σαφέστατα, αυτό πρέπει να το δούμε ως πρόκληση και όχι ως πρόβλημα. Τι θέλω να πω με αυτό; Πρέπει να δεχτούμε τα συναισθήματά μας και να δώσουμε περισσότερη προσοχή στον εσωτερικό μας διάλογο. Από την στιγμή που θα προκαλέσουμε τις σκέψεις μας, θα μπορούμε να ξεκλειδώσουμε νέα συναισθήματα και νέες επιλογές που μπορούν να μας οδηγήσουν σε νέες ενέργειες.
Και πάμε τώρα… Συναίσθημα: Η εσωτερική κατάσταση ύπαρξης ενός ατόμου και ακούσια φυσιολογική απόκριση σε ένα αντικείμενο ή μια κατάσταση.
Είμαστε όλοι σε διαφορετικά στάδια της αποδοχής. Μερικοί άνθρωποι αισθάνονται ανθεκτικοί σε αυτή τη νέα κατάσταση, πολλοί είναι λυπημένοι, οι περισσότεροι ανήσυχοι, ενώ άλλοι αρχίζουν να το αποδέχονται.
Και η ερώτηση που προκύπτει από πολλούς είναι η εξής: Είναι εντάξει το να νιώθουμε έτσι;
Τι ακριβώς νιώθεις αυτή την στιγμή που διαβάζεις αυτό το άρθρο; Αισθάνεσαι φόβο, λύπη, άγχος, ηρεμία ή κάποιο άλλο δυνατό συναίσθημα; Πάντα να έχεις στο μυαλό σου πως δεν επιλέγουμε τα συναισθήματά μας.
Όσο εντύπωση και να σου κάνουν οι πιο πάνω γραμμές αποτελούν μια αλήθεια. Τα συναισθήματα προκύπτουν απλά. Εμφανίζονται μετά από ένα συμβάν ή από έναν συγκεκριμένο εσωτερικό διάλογο. Έτσι, πρώτα κάτι συμβαίνει και μετά προκύπτει ένα συναίσθημα.
Να δώσω ένα παράδειγμα. Σκέψου ότι ακούς έναν θόρυβο έξω από το σπίτι σου, ας πούμε κοντά στην εξώπορτά σου το βράδυ, αναρωτήσου, ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα σκεφτόσουν;
Συνήθως, ξεκινάμε με ένα εσωτερικό διάλογο, που σχετίζεται με την ομάδα στην οποία ανήκουμε. Και διευκρινίζω.
Πρώτη ομάδα: Ίσως να αρχίζεις να σκέφτεσαι « Θα πρέπει να είναι διαρρήκτες στο σπίτι μου και προσπαθούν να μπουν μέσα». Αυτό η σκέψη δημιουργεί έναν ποταμό σκέψεων και θυμάσαι κάτι που άκουσες ή διάβασες… Και η συζήτηση συνεχίζεται και συνεχίζεται…
Δεύτερη ομάδα: Ίσως να αρχίζεις να σκέφτεσαι «Ποιος μπορεί να είναι αυτός;» Θυμάσαι ότι μια φίλη ή ένας φίλος σου είπε ότι επρόκειτο να περάσει, αλλά επίσης αισθάνεσαι περίεργα επειδή είναι κάπως αργά.
Τρίτη ομάδα: Ίσως να σκέφτεσαι «Α, αυτός πρέπει να είναι κάποιος που παραδίδει ένα δέμα ή να είναι μια γάτα ή ένας σκύλος».
Ανάλογα με την ομάδα στην οποία βρίσκεσαι, ενδέχεται να εμφανιστούν διαφορετικά συναισθήματα.
Ομάδα Α: Θα ένιωθες φόβο (θα είμαι σίγουρα σε αυτήν την ομάδα).
Ομάδα Β: Μπορεί να αισθάνεσαι περίεργα.
Ομάδα Γ: Ίσως νιώθεις ήρεμος/η.
Οπότε, τι γίνεται μετά;
Αυτό που ακολουθεί είναι ένα κρίσιμο στοιχείο στην όλη ιστορία, μετά τις σκέψεις και τα συναισθήματα, έρχονται οι πράξεις. Ναι, αυτό που κάνουμε έχει μια ισχυρή σχέση με το προηγούμενο βήμα. Είναι τόσο δυνατό και γρήγορο που μερικές φορές, δεν το συνειδητοποιούμε καν και μας φαίνεται σαν ένα μόνο βήμα.
Επιστρέφοντας λοιπόν στις εναλλακτικές.
Πρώτη ομάδα – φοβάσαι: Μπορεί να κρυφθείς, να καλέσεις την αστυνομία, να πιάσεις ένα αντικείμενο για άμυνα ή να ανάψεις τα φώτα.
Δεύτερη ομάδα – περίεργος: Μπορείς να πάς να κοιτάξεις την μπροστινή πόρτα ή ακόμα και να τηλεφωνήσεις στον φίλο σου ή στην φίλη σου.
Τρίτη ομάδα – εντάξει: Ίσως περιμένεις μέχρι το επόμενο πρωί, ή κοιτάξεις το τηλέφωνό σου.
Είμαι και εγώ της άποψης ότι κάθε σχέση συναισθήματος – σκέψης ανοίγει ένα μενού ενεργειών. Έτσι, αν φοβάσαι, δεν υπάρχει τρόπος να γίνεις περίεργος. Ο φόβος μπορεί να μας παραλύσει. Είναι σχεδόν αδύνατο να νιώσεις φόβο και να πας στην πόρτα, καθώς είναι δύσκολο να νιώθεις περιέργεια και να κρυφτείς αντί να δεις τι συμβαίνει.
Πως λειτουργεί η διαδικασία αυτή;
ΓΕΓΟΝΟΣ, ΣΚΕΨΕΙΣ+ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ = ΠΡΑΞΕΙΣ.
Αυτός είναι ο λόγος που οι πράξεις ορισμένων ανθρώπων δεν έχουν καμία σχέση με τις πράξεις άλλων, κάποιοι μαζεύουν φαγητό και το προσφέρουν, κάποιοι δουλεύουν καθώς δεν συνέβη τίποτα, κάποιοι ανησυχούν τόσο πολύ που δεν μπορούν να κοιμηθούν ή ακόμα και να πετύχουν πολλά και κάποιοι απολαμβάνουν αυτή τη στιγμή να συνδεθούν με τον εαυτό τους και τους άλλους.
Δεν θα εμβαθύνω στις σωματικές αισθήσεις, αλλά σε παρακαλώ να ξέρεις ότι υπάρχει επίσης μια φυσική αίσθηση στο σώμα μας που σχετίζεται με τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας. Και, μερικές φορές, είναι αυτή που μας ενημερώνει ότι κάτι συμβαίνει.
Επιστρέφοντας στην πρώτη ιδέα, τα συναισθήματα είναι απλά. δεν τα επιλέγουμε.
Και τα καλά νέα είναι ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό, και είναι ακριβώς στις σκέψεις μας, στις νεσωτερικές μας συνομιλίες, στον τρόπο με τον οποίο τροφοδοτούμε τα συναισθήματά μας.
Μια σκέψη είναι απλώς μια σκέψη… δεν είναι γεγονός. Τις περισσότερες φορές, δεν έχουν καμία σχέση με την παρούσα κατάσταση (είναι συλλογές προηγούμενων εμπειριών και μελλοντικών προβλέψεων), και μπλέκουμε σε αυτές.
Η πρόκληση είναι να αναρωτηθούμε: «Ποιες άλλες σκέψεις μπορούμε να προσκαλέσουμε εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή; Πώς μπορούμε να πιέσουμε τον εαυτό μας έξω από τη ζώνη άνεσής μας;»
Ακόμη και όταν νιώθουμε φόβο, μπορούμε να προσπαθήσουμε να σταματήσουμε για ένα δευτερόλεπτο και να σκεφτούμε ότι ίσως είναι μόνο ένα ζώο και τότε θα αρχίσει να ξεδιπλώνεται μια διαφορετική επιλογή.
Αυτή είναι η τοποθέτηση μου σε αυτήν τη δύσκολη στιγμή: Καλωσόρισε τα συναισθήματά σου και δώσε περισσότερη προσοχή στις εσωτερικές σου συνομιλίες. Προκαλώντας τις σκέψεις σου, θα μπορείς να ξεκλειδώσεις νέα συναισθήματα και νέες επιλογές που μπορούν να σε οδηγήσουν σε νέες ενέργειες.
