Είναι δεδομένο πως στους περισσότερους για να μην πω σε όλους αρέσει να έχουν δίκιο. Το να κρίνουμε την άποψη των άλλων έχει γίνει εμμονή. Τι; δεν το πιστεύεις αυτό; Κάνε μια βόλτα στα σχόλια τα οποία υπάρχουν κατά χιλιάδες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και θα συνοδοιπορήσεις πλέον πως έχει αντικαταστήσει τον Άρειο πάγο. Εκεί μέσα λοιπόν (διαδίκτυο) βρίσκεται πάντα μια κριτική επιτροπή η οποία είναι έτοιμη να βρει τον ένοχο και να του αποδώσει κατηγορία.
Σε κάθε περίπτωση εδώ και πολλά χρόνια ζούμε σε μια διχασμένη κοινωνία. Οι κύκλοι μας οικογενειακοί και μη είναι γεμάτοι από ανθρώπους «όπως κι εμείς». Όταν μάλιστα πρόκειται να αποφασίσουμε τι είναι σωστό ή λάθος, δεν αξιολογούμε τα γεγονότα και πολύ απλά παίρνουμε τη μια ή την άλλη πλευρά.
Όπως έγραψε η συγγραφέας Kathryn Schulz, «Κοιτάμε τις καρδιές μας και βλέπουμε αντικειμενικότητα. Κοιτάμε στο μυαλό μας και βλέπουμε τον ορθολογισμό. Κοιτάμε τις πεποιθήσεις μας και βλέπουμε την πραγματικότητα».
Θα έλεγα πως το να έχεις πάντα δίκιο είναι υπερεκτιμημένο. Ειδικά όταν το τίμημα που πληρώνουμε για αυτό είναι το να είμαστε αγενείς, ανυπόμονοι και αναίσθητοι και ξεχνάμε να είμαστε άνθρωποι…
Η κατανόηση μιας διχασμένης κοινωνίας ανάμεσα στο Σωστό και στο Λάθος…
Οι ειδικοί που γνωρίζουν πράγματα και καταστάσεις προβλέπουν ότι κατευθυνόμαστε προς μια μόνιμα διχασμένη κοινωνία εδώ και πολλές δεκαετίες... Και σίγουρα υπάρχει λόγος για αυτό.
Τα πιστεύω του καθενός μας προκαλούν ανεπανόρθωτη βλάβη και η ψαλίδα ανοίγει για να μην γράψω…. και χωρίζει με βάση περισσότερο το εισόδημα ή τη φυλή μας. Το φοβερό είναι ότι δεν κρίνουμε τόσο τις ιδέες, αλλά περισσότερο το ποιος τις εκφράζει. Ο μόνος τρόπος για να θεωρήσουμε μια γνώμη σωστή είναι αν προέρχεται από «έναν από εμάς»… Νομίζω καταλαβαίνεις τι θέλω να γράψω.
Αυτό το άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα του τι είναι σωστό και λάθος και φυσικά την διαίρεση της κοινωνίας, το έδειξε περίτρανα η πρόσφατη πανδημία η οποία και επιτάχυνε την πόλωση. Γενικότερα, κάθε μορφή κρίσης στις περισσότερες των περιπτώσεων φέρνει κοντά τους ανθρώπους, όμως εδώ δεν συνέβη. Οι διαφορετικές απόψεις για βασικά ζητήματα όπως οι μάσκες, τα εμβόλια, κτλ, δικαιολογεί (δική μου τοποθέτηση) τις παραπάνω σκέψεις που αποτυπώθηκαν.
Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι η κοινωνία είναι πλέον πιο διχασμένη από ό,τι πριν η πανδημία γίνει πρόβλημα, σύμφωνα με μια νέα παγκόσμια έρευνα. Ενώ το 34% των ανθρώπων αισθάνονται πιο ενωμένοι, περίπου το 60% πιστεύει ότι οι συμπολίτες τους έχουν γίνει πιο διχασμένοι από την έναρξη της επιδημίας.
Δεν αποτελεί έκπληξη, λοιπόν, το πώς υπεραπλουστεύουμε την πραγματικότητα και μπορούμε να δούμε τα πράγματα μόνο με σωστούς ή λάθους όρους.
Το να μπαίνουμε στην διαδικασία να έχουμε συνέχεια δίκιο μάς βάζει σε κατάσταση ψαξίματος για την εύρεση στοιχείων που να αποδεικνύουν ότι οι άλλοι άνθρωποι κάνουν λάθος αντί να εξετάζουμε και τις αντίθετες απόψεις. Με βρίσκεις υπερβολικό σε αυτές μου τις σκέψεις;
Ο εγκέφαλός μας βρίσκεται υπό συνεχή πίεση είτε να δικαιολογήσει τις σκέψεις μας είτε να κρύψει τα ελαττώματά μας. Φοβόμαστε να κάνουμε λάθος. Η ανάγκη να έχουμε πάντα δίκιο προσθέτει τεράστιο άγχος στη ζωή μας.
Η πεποίθηση του «έχουμε πάντα δίκιο» προϋποθέτει ότι όλοι οι άλλοι έχουν άδικο. Γι' αυτό σταματάμε να ακούμε τους άλλους. Όταν νομίζουμε ότι μόνο εμείς γνωρίζουμε την αλήθεια, σταματάμε να αναζητούμε την αλήθεια…
Αυτό είναι το πρόβλημα με το να πιστεύουμε ότι έχουμε πάντα δίκιο. Όχι μόνο υποθέτουμε ότι οι άλλοι άνθρωποι κάνουν λάθος, αλλά επίσης σταματάμε να εξετάζουμε το ενδεχόμενο ότι ίσως είμαστε εμείς οι λάθος...
Ο Ζυλ Ρενάρ είπε κάτι εξαιρετικό «Αν φοβάσαι να μείνεις μόνος, μην προσπαθείς να έχεις δίκιο».
Σε κάθε περίπτωση το να έχεις δίκιο είναι ένα παράδοξο και αυτό γιατί τα γεγονότα δεν είναι 100% αντικειμενικά. Η πραγματικότητα είναι υποπροϊόν της αντίληψής μας. Όλοι βλέπουμε την ίδια ταινία, αλλά θυμόμαστε διαφορετικά πράγματα. Αυτή είναι η μαγεία του να είσαι άνθρωπος, χρειαζόμαστε τις απόψεις των άλλων για να δούμε την μεγάλη εικόνα.
Διαφωνείς πως το σωστό και το λάθος είναι έννοιες ρευστές που εξελίσσονται μέσα στο χρόνο; Άραγε με αυτόν τον τρόπο δεν κάνει βήματα η επιστήμη; Βρίσκοντας κενά σε αυτό που θεωρείται σωστό, οι επιστήμονες ανακαλύπτουν μια καλύτερη λύση.
Δυστυχώς, ο εγκέφαλός μας είναι κλειδωμένος να δίνει προσοχή σε αυτό που επιβεβαιώνει την άποψή μας. Δεν επιδιώκουμε να μάθουμε, αλλά να δημιουργήσουμε άποψη. Είμαστε καλοί στο να χειραγωγούμε γεγονότα και ιστορίες μόνο και μόνο για να κερδίσουμε μια διαφωνία… Οι ψυχολόγοι αποκαλούν αυτήν την ψυχική αυταπάτη «Προκατάληψη Επιβεβαίωσης». Βλέπουμε μόνο αυτό στο οποίο πιστεύουμε.
Αντί να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας στους άλλους, επιμένουμε σε αυτά που έχουμε στο μυαλό μας, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Βαθιά μέσα μας, ξέρουμε ότι κάνουμε λάθος.
Ο Έκχαρτ Τόλε το είπε καλύτερα: «Το να έχεις δίκιο είναι μια μορφή βίας».
Καίμε γέφυρες και δημιουργούμε τριβές με άλλους μόνο και μόνο για να καταλάβουμε αυτό το κάτι. Αντί να συζητάμε, ασκούμε πνευματικό bullying. Υπερασπιζόμαστε τις ιδέες μας στο όνομα της ελευθερίας, αλλά δεν επιτρέπουμε στους άλλους να έχουν τις δικές τους σκέψεις και απόψεις.
Η άγνοια εν τέλη συνιστά επιλογή, δεν γνωρίζουμε γιατί δεν θέλουμε να γνωρίσουμε. Το να συνειδητοποιήσουμε ότι μπορεί να κάνουμε λάθος χρειάζεται εξάσκηση και αποφασιστικότητα. Προφανώς και το αντίδοτο είναι η γνώση, όμως θα έλεγα ξεκινά με το να αναγνωρίζουμε ότι είμαστε άνθρωποι και να θεωρούμε έγκυρες και τις απόψεις των άλλων.
Δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα! Το να αφήσεις την ανάγκη του να έχεις πάντα δίκιο είναι λυτρωτική εμπειρία για αυτόν που έχεις απένατι σου. Οι άλλοι άνθρωποι δεν είναι εχθροί σου. Ο καλύτερος τρόπος για να βάλεις τέλος σε μια μάχη είναι να μην την ξεκινήσεις ποτέ. Κάποιος είπε: Η άγνοια είναι μια λεπτή γραμμή που χωρίζει το σωστό και το λάθος.
Αυτό που ξέρεις σε φυλακίζει. Ακόμα χειρότερα, αυτό που νομίζεις ότι ξέρεις, θα σε κολλήσει. Αυτό είναι το καρκίνωμα του να προσποιείσαι ότι έχεις δίκιο όλη την ώρα.
Είσαι έτοιμος/η να αμφισβητήσεις τον εαυτό σου; Ή να ενεργήσεις διαφορετικά, ακόμα κι αν έχει λάθος;
Χρειάζεται ταπεινότητα και θάρρος για να παραδεχτείς ότι δεν έχεις πάντα δίκιο…
Το να παλεύεις συνεχώς πως εσύ τα γνωρίζεις όλα είναι εξουθενωτικό. Ήρθε η ώρα να κάνει ένα διάλειμμα ο εγωισμό σου. Το να εγκαταλείψεις μια τέτοια νοοτροπία δεν είναι εύκολο το γνωρίζω, όμως αξίζει τον κόπο.
Για το τέλος θα γράψω… Αφήστε και τους άλλους να κερδίσουν και με το δικό τους επιχείρημα, ακόμα κι αν είναι προφανές ότι κάνουν λάθος. Μη κλωτσήσεις την ευκαιρία να γίνεις ευγενικός/η. Το να είσαι άνθρωπος είναι πιο σημαντικό από το να έχεις πάντα δίκιο…
