Δεν θα κουραστώ να το αναφέρω και να το γράφω, πως αν επιθυμείς να αλλάξεις κάποιον άλλον άνθρωπο καλό είναι πρώτα να ξεκινήσεις με τον εαυτό σου. Προτού συνεχίσεις την ανάγνωση του άρθρου, θα σου έλεγα να διαβάσεις ακόμη μια φορά τις δυο πιο πάνω γραμμές. Δεν θα σου κρύψω ότι οι περισσότεροι για κάποιον λόγο δεν περνούμε σοβαρά μια τέτοια προσέγγιση.. Μην με ρωτήσεις γιατί.. Ίσως ξέρεις καλύτερα εσύ τον λόγο…
Θα σου αναφέρω μια πολύ διδακτική ιστορία και πιστεύω πως μέσα από αυτή ή αντίστοιχες ιστορίες μπορεί κάποιος να διακρίνει εκείνα τα σημεία που θα τον κάνουν αν το επιθυμεί να σκεφτεί και να ενεργήσει ανάλλαγος.
Κάποτε υπήρξε ένας άνθρωπος που σκέφτηκε και να καλύψει τη γη με δέρμα… Και αυτό γιατί, ο άντρας αυτός είχε πολύ ευαίσθητα πόδια. Οπουδήποτε και αν περπατούσε, ο άντρας αυτός είχε έντονο πόνο στα πέλματα του και γενικότερα στα πόδια του.
Είναι πολύ λογικό γιατί ο ήλιος έκανε την άμμο να ζεματάει όταν τους θερινούς μήνες περπατούσε και το χειμώνα είχε τις ανάλογες δυσκολίες. Καταλαβαίνεις ότι όταν περπατούσε σε βράχους οι οποίοι ήταν κοφτεροί τα προβλήματα που είχε στα πέλματα του.. και ένα σωρό δυσκολίες που αντιμετώπιζε σε κάθε του βήμα. Ανεξάρτητα λοιπόν από τις εποχές, ανεξάρτητα από το μέρος που βρισκόταν, ο άντρας περπατούσε και σκεφτόταν και με αρκετή δόση αμηχανίας πως θα μπορούσε να αλλάξει την κατάσταση αυτή.
Έτσι μια μέρα του ήρθε στο μυαλό μια εξαιρετική ιδέα. «Αν μπορώ να καλύψω τη γη με δέρμα, θα ήμουν εντάξει! Θα μπορούσα να περπατήσω πάνω από οτιδήποτε και να μην αισθάνομαι τον πόνο. "
«Αλλά πού να βρω όλο αυτό το δέρμα;» Πολύ γρήγορα διαπίστωσε πως η ιδέα αυτή είχε πολύ σοβαρά ελαττώματα για να μπορέσει να την υλοποιήσει και το πιο σημαντικό στην σκέψη ότι δεν μπορεί να την εφαρμόσει αισθάνθηκε ηττημένος.
Μέχρι την στίμη που ένας φίλος του ήρθε και του έδωσε μια διαφορετική ιδέα. «Αντί να μπεις στην διαδικασία να καλύψεις τη γη με δέρμα, γιατί να μην ξεκινήσεις καλύπτοντας πρώτα τα δικά σου πόδια;»
Ο άνδρας έμεινε σιωπηλός για αρκετή ώρα και σκεφτόταν. Έδειχνε να επεξεργάζεται το γεγονός πως δεν μπορούσε να αλλάξει κάποια πράγματα όπως τα βράχια, τις καιρικές συνθήκες, τα αγκάθια στον δρόμο… Έδειχνε να αναγνωρίζει το πρόβλημα.. πως αντίθετα θα έπρεπε να ξεκινήσει με την φροντίδα των δικών του ποδιών..
Και εδώ εντοπίζεται το πρόβλημα...
Πολλοί από εμάς κάνουμε την ζωή αυτού του ανθρώπου. Όταν ο κόσμος δεν συμπεριφέρεται όπως το θέλουμε, διαμαρτυρόμαστε. Προσπαθούμε να «διορθώσουμε» τον κόσμο εκεί έξω... αλλά πως; Και κρατούμε όμηρο την εσωτερική μας κατάσταση έως ότου αλλάξει μαγικά αυτή η κατάσταση.
"Είναι πολύ καυτό." "Κάνει πολύ κρύο."
«Η δουλειά είναι πολύ δύσκολη.» "Η δουλειά είναι πολύ βαρετή."
«Οι σχέσεις μου δεν είναι όπως πρέπει.» «Νιώθω πολύ μοναξιά.»
Αλλά όταν η ηρεμία μας εξαρτάται από τον κόσμο, ένα είναι το σίγουρο… είμαστε συναισθηματικά ευάλωτοι.
Άραγε επιλογή υπάρχει; Βέβαια και υπάρχει επιλογή.
Αντί να προσπαθούμε να αλλάξουμε τον κόσμο για να νιώσουμε εμείς καλά, μπορούμε να ξεκινήσουμε αλλάζοντας πρώτα εμάς. Αποφασίζοντας να είσαι αυτός ο άνθρωπος που θέλεις και επιθυμείς να είσαι, που να διατηρεί την ηρεμία του, ακόμη και σε δύσκολες συνθήκες. Επιλέγοντας να αναλάβεις καταρχήν την ευθύνη για την εσωτερική του κατάσταση.
Σε αυτό το σημείο ας είμαστε ειλικρινείς ... Το καλοκαίρι η άμμος ζεματάει, υπάρχουν αγκάθια και γυαλιά στον δρόμο, ο χειμώνας έχει τα δικά του προβλήματα, όπως και βράχοι που μπορούν να σε τραυματίσουν… Όμως αναντίρρητα πρέπει να τα διασχίσουμε μαζί αν πρόκειται να σημειώσουμε πρόοδο. Κάθε χρόνο.. και ειδικά τις εποχές αυτές.
Είμαι σίγουρος ότι αντιλαμβάνεσαι τι γίνεται, απλά για κάποιον λόγο δεν κάνεις το αποφασιστικό βήμα.. Ο κόσμος είναι γεμάτος προκλήσεις και δεν θα σταματήσει αυτό. Και το πιο σημαντικό χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον και να είμαστε όπως πρέπει θωρακισμένοι για να κατακτήσουμε αυτό που μας αξίζει και να το κατακτήσουμε μαζί!
Ήρθε ο καιρός να πάψουμε να διαμαρτυρόμαστε για τις αλλαγές που υπάρχουν στην κοινωνία μας… και να χρησιμοποιήσουμε αυτό το δέρμα για να τυλίξουμε πρώτα από όλα τα δικά μας πόδια για να μπορέσουμε να πάμε παρακάτω...
