Με απασχολούσε πολλά χρόνια η σκέψη γιατί μερικοί άνθρωποι φαίνεται να ανταπεξέρχονται πιο εύκολα μέσα από όλες τις αλλαγές που τους φέρνει η ζωή, ενώ άλλοι δυσκολεύονται ακόμη και για το αν πρέπει να αλλάξουν γάλα.. Το συμπέρασμα ή το κλειδί στην όλη διαδικασία είναι ένα: Το πως βλέπουμε την οποιαδήποτε αλλαγή και το επίπεδο αποδοχής της αβεβαιότητας. Η οποία αβεβαιότητα και αυτή είναι αντιμετωπίσιμη.
Έχω την αίσθηση πως ένα μεγάλο μέρος του άγχους που μας κυριεύει, έχει να κάνει με την αβεβαιότητα και όχι με την αλλαγή αυτή κάθε αυτή. Και το έχουμε αναφέρει αρκετές φορές ότι οι πιο δύσκολες καταστάσεις της ζωής, όπως το διαζύγιο ή ένας χωρισμός, η μια απώλεια μπορούν να πυροδοτήσουν πολύ περισσότερο το άγχος το οποίο είναι άμεσα συνδεόμενο με την αβεβαιότητα. Αυτό που λέμε και μετά τι γίνεται;
Και δεν θα είναι υπερβολή να γράψω, ότι δεν έχει να κάνει με το γεγονός, αλλά με την ανησυχία για το «τι θα κάνω;» και εδώ είναι που οι περισσότεροι δυσκολευόμαστε. Παρόλα αυτά όμως, υπάρχουν κάποιες απλές δεξιότητες που μπορείς να αναπτύξεις και θα σε βοηθήσουν να διαχειριστείς την αλλαγή στη δική σου ζωή και σε οικογενειακό επίπεδο και σε επαγγελματικό.
Δεν είμαι ειδικός για να σε κατατοπίσω και να σε μυήσω στα μυστικά του άγχους, όμως έχω αναφέρει την γνώμη μου κυρίως την προσωπική σχετικά με τη διαχείριση του άγχους και των αγχωτικών καταστάσεων στη ζωή, αλλά εδώ αξίζει να επαναλάβουμε ότι το άγχος δεν είναι μόνο στο μυαλό… Το άγχος… και το γνωρίζεις είμαι σίγουρος, μπορεί να προκαλέσει και σωματικά συμπτώματα, όπως ζάλη, πονοκεφάλους, διάρροια και αϋπνία, τα οποία με τη σειρά τους μπορεί να σας κάνουν να αισθανθείς ακόμη χειρότερα και ποιο στρεσαρισμένος/ η.
Αξίζει όμως εδώ να αναφέρω πως το άγχος είναι κάτι φυσιολογικό και από την φύση και είναι προγραμματισμένο ώστε να σε κάνει να σταματάς.. ναι.. ναι… σε προστατεύει. Και είναι δεδομένο, πως μέσω αυτής της διαδικασίας το σώμα σου προσπαθεί κάτι να σου πει και θα πρότεινα να μην το αγνοήσεις.
Μην κάνεις το λάθος όπως έπραξα εγώ να αγνοήσεις τα συμπτώματα του στρες και να τρέφεις την ελπίδα ότι θα εξαφανιστούν από μόνα τους. Αλλά.. τι πρέπει να κάνεις; Να μπεις στην διαδικασία να αντιμετωπίσεις τις αιτίες. Δεν είναι σε καμία περίπτωση μια εύκολη διαδικασία, είναι όμως λυτρωτική. Σημαντικό να σου αναφέρω πως αν δυσκολεύεσαι περισσότερο από το αναμενόμενο με το άγχος δεν θα ήταν κακό να ζητήσεις βοήθεια από έναν ειδικό.
Και επειδή πέρασα αυτό το κανάλι, αφού στην ουσία παράτησα τον εαυτό μου, το άγχος που δεν ελέγχεται μπορεί να οδηγήσει σε κατάθλιψη μια πολύ σοβαρή ψυχική ασθένεια.
Οπότε, για να αντιμετωπίσεις την όποια αλλαγή στην ζωή σου θα καταλάβεις ότι θα υπάρχουν αρκετές ενδείξεις για αυτή. Και να είσαι σίγουρος πως σχεδόν όλοι περνάμε λίγο πολύ την ίδια διαδικασία όταν αντιμετωπίζουμε την αλλαγή, αν και συγκεκριμένα στάδια μπορεί να διαρκέσουν μάλλον περισσότερο σε κάποιες περιπτώσεις από άλλες.
Μια πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα της Elizabeth Kubler-Ross η οποία παρατήρησε τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι τείνουν να έχουν κοινές συμπεριφορές στην είδηση ότι έχουν μια ασθένεια σε τελικό στάδιο, όπου παράλληλα αναπτύχθηκε ένα μοντέλο που ονομάζεται Transition or Change curve. Αργότερα μελέτες έδειξαν ότι οι άνθρωποι αντιδρούν με παρόμοιο τρόπο στο πένθος και επίσης στις αλλαγές σε ότι έχει να κάνει με την εργασία.
Το μοντέλο αυτό δείχνει ότι οι άνθρωποι ξεκινούν με μια κατάσταση άρνησης, με αρκετά υψηλά επίπεδα ενέργειας και εμπιστοσύνης, αλλά αυτή η αυτοπεποίθηση και η ενέργεια στη συνέχεια χάνονται καθώς αισθάνονται την ανάγκη για υποστήριξη, και στη συνέχεια θυμώνουν, κάνοντας ερωτήσεις του τύπου «Γιατί σε εμένα;». Στη συνέχεια, αρχίζουν να κινούνται προς την ανεύρεση λύσης της κατάστασής τους και των νέων επιλογών, και τέλος στην αποδοχή.
Διαχείριση προσωπικών αλλαγών λοιπόν… Ο Reinhold Niebuhr δεν θα μπορούσε να το διατυπώσει καλύτερα: ΄΄Θεέ μου, δώσε μου την ηρεμία να δεχτώ τα πράγματα που δεν μπορώ να αλλάξω, το θάρρος να αλλάξω τα πράγματα που μπορώ και τη σοφία να γνωρίζω τη διαφορά. ΄΄ Και αν το σκεφτείς καλά αυτή δεν αποτελεί μια παράλογη προσέγγιση για τη διαχείριση της αλλαγής στη ζωή μας.
Με αφορμή λοιπόν το παραπάνω απόφθεγμα γίνεται κατανοητό ότι η αποδοχή των πραγμάτων που δεν μπορούμε να αλλάξουμε είναι σημαντική, είναι ένα από τα πράγματα που ειδικότερα εκείνοι που αγκαλιάζουν την αλλαγή λένε γενικά πως αποδέχονται ό, τι δεν μπορεί να αλλάξει και να ανησυχούν μόνο για το τι μπορούν να αλλάξουν οι ίδιοι…
Σε κάθε περίπτωση είναι πολύ δύσκολο να εγκαταλείψεις την ανησυχία σου, αλλά δεν έχει νόημα να τονίζεις πράγματα για τα οποία δεν έχεις τον έλεγχο τους.
Είναι πιο αποδοτικό να σχεδιάζεις για να αλλάξεις τα πράγματα που μπορείς. Αυτόματα λοιπόν προκύπτει το επόμενο βήμα, το οποίο είναι να εξετάσεις τα ζητήματα και τους τομείς στους οποίους έχεις τον έλεγχο. Αντί να μπαίνεις στην διαδικασία να ανησυχείς για την πιθανή αλλαγή, κάνε στον εαυτό σου δύο ερωτήσεις:
Ρεαλιστικά, υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω για να αλλάξω την πιθανότητα να συμβεί αυτό; και αν ναι τι;
Ρεαλιστικά, υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω για να αλλάξω το αποτέλεσμα και να γίνει πιο ευνοϊκό για μένα, και αν ναι τι; Οπότε, η λέξη-κλειδί εδώ είναι το ρεαλιστικά.
Πριν σκεφτείς πώς μπορείς να αλλάξεις το αποτέλεσμα, είναι σημαντικό να σκεφτείς πώς θα είναι το ιδανικό σου αποτέλεσμα και πόσο πιθανό είναι να συμβεί ούτως ή άλλως.
Δεν είναι πραγματικά ευλογία να μπορούμε όλοι να έχουμε τη σοφία να γνωρίζουμε τη διαφορά αυτή; Αυτό είναι το τελευταίο στοιχείο για τη διαχείριση της αλλαγής.
Τέλος, όσοι δέχονται και διαχειρίζονται την προσωπική αλλαγή είναι αυτοί που έχουν καταστήσει σαφές το τι θέλουν. Που σημαίνει, γρήγορα αποφασίζουν τι δεν μπορούν να αλλάξουν και να το μετατοπίσουν σε άλλη πλευρά. Όπως επίσης είναι αποτελεσματικοί στη λήψη των απαραίτητων μέτρων προς την αλλαγή και πάνω απ΄όλα τον έλεγχο αυτών των στοιχείων που μπορούν να αλλάξουν…
