Πριν από λίγες ημέρες έκανε γνωστό ο Βασίλης Σπανούλης πως αποσύρεται από την ενεργό δράση, δηλαδή σταματάει το μπάσκετ. Πραγματικά ότι και να προσπαθήσεις να γράψεις για την καριέρα αυτού του αθλητή θα είναι πολύ λίγο, συν το γεγονός πως δεν έχουμε και τις γνώσεις για να το κάνουμε όπως πρέπει. Όχι δεν κάνουμε αφιέρωμα στον Βασίλη Σπανούλη, όμως εμείς θα δούμε κάποια άλλα πράγματα ποιο βαθύτερα με αφορμή τον Βασίλη.
Θα πρέπει να συμφωνήσουμε στο γεγονός πως μια τέτοια καριέρα απαιτεί πολλές θυσίες, δεν πιάνεις την κορυφή έτσι απλά. Θυσίες πραγματικές που πονάνε, από τις ατελείωτες ώρες προπόνησης, αλλά και τους περιορισμούς της προσωπικής ζωής… αλλά δυστυχώς αποτελούν μονόδρομο για να καταφέρεις να είσαι πρώτος σε όλα.
Όμως, αυτό που έχει εξίσου μεγάλη σημασία είναι πως σε βλέπουν οι αντίπαλοι σου και από αυτά που διάβασα ο σεβασμός των αντιπάλων του σε Ελλάδα και εξωτερικό ήταν τεράστιος. Διάβασα μεγάλα ονόματα να αναφέρουν πως ήταν τιμή τους που έπαιξαν μαζί και ως αντίπαλοι και είχαν να κερδίσουν πολλά από αυτόν, αυτό δεν είναι τυχαίο… Δείχνει άλλα πράγματα. Στην ουσία ο Βασίλης πέταγε το γάντι στον άλλον με τρόπο ευεργετικό. Μέσω του ίδιου μπορούσε ο αντίπαλος του να γίνεται καλύτερος.
Και δεν είναι μόνο αυτή η περίπτωση του Βασίλη Σπανούλη, είναι και του Διαμαντήδη μερικά χρόνια πίσω και όλων των μεγάλων αθλητών του παρελθόντος όπως ο Γκάλης κτλ.. Αλλά και ονόματα που άφησαν το ίδιο στίγμα στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου το ΝΒΑ. Και αναφέρομαι στην κόντρα που είχαν ο Λάρι Μπερντ και ο Μάτζικ Τζόνσον (μάλιστα κάνει διακοπές στην Ελλάδα )κορυφαίοι και οι δυο τους στα παρκέ. Για δέκα χρόνια ο ένας νικούσε τον άλλον εναλλάξ χαρίζοντας μαγικές βραδιές.
Το ωραίο στην ιστορία αυτή είναι πως αυτοί οι κορυφαίοι αθλητές δεν συμπαθούσαν ο ένας τον άλλον, όμως ο σεβασμός που είχε ο ένας για τον άλλον ήταν τεράστιος. Και για όσους θυμούνται η ιστορία γνωστή… ο Μάτζικ Τζόνσον στις αρχές της δεκαετίας του 90 μολύνθηκε από τον HIV. Ο Λάρι Μπερντ από την αλλά μαθαίνοντας τα νέα για τον μεγάλο του αντίπαλο δεν είχε όρεξη να παίξει σε αγώνα εκείνες τις ημέρες.. Κάτι σημαντικό είχε χαθεί και ο Λαρι το ήξερε πολύ καλά ότι ο Μάτζικ Τζόνσον έπαιξε καθοριστικό ρόλο για να γίνει αυτός που ήταν. Δεν θα μπορούσε όμως να μην αναφερθεί και ο Τζόνσον για το Λάρι.. Ο ίδιος μάλιστα είχε πει τα εξής « Θέλω να ευχαριστήσω τον Λάρι προσωπικά για το ότι έβγαλε το καλύτερο δυνατό από τον Τζόνσον επειδή χωρίς εσένα, δεν θα είχα ποτέ ανέβει στην κορυφή.»
Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν πολλοί που ισχυρίζονται ότι ο ανταγωνισμός αφήνει μια πικρή γεύση, ότι δεν είναι σαν λέξη και πολύ καθαρή. Όμως, ο ανταγωνισμός αποτελεί σε όλο τον κόσμο και ανεξαρτήτου αθλήματος ή δουλείας κάτι μαγικό, μια πραγματικότητα πολύ πιο βαθύτερη και ουσιαστική. Ναι.. έχουμε ανάγκη τις ανθρώπινες σχέσεις για να μπορούμε να προχωράμε μπροστά, όμως άλλο τόσο έχουμε ανάγκη και τον ανταγωνισμό και αυτό γιατί μας βάζει στην διαδικασία να προσπαθούμε και να προσπαθούμε σκληρά.
Και όπως έγραψε ο Βασιλιάς Σολομών « Ο σίδηρος ακονίζει σίδηρον και ο άνθρωπος ακονίζει πρόσωπον του φίλου αυτού.»
Ένα επίσης πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η κόντρα πριν από πολλά χρόνια της Microsoft και της AOL. Καταγεγραμμένο πως η μία μισούσε την άλλη και αυτό γιατί είχαν μια διαφορετική κουλτούρα απέναντι στον πελάτη. Το αποτέλεσμα; Πήγαν στα διδακτήρια. Παρόλα αυτά όμως ο ανταγωνισμός γιγάντωσε και τις δυο εταιρείες τις έκανε πιο επιτυχημένες και σκέψου τι θα ήταν η μια αν δεν υπήρχε η άλλη.
Ας παραδεχτούμε ακόμη μια αλήθεια. Πως όλοι μας αντιμετωπίζουμε διάφορες προκλήσεις στην ζωή μας και οι άνθρωποι συνήθως αναφέρουν ότι δεν έχει σημασία ποια είναι η πρόκληση αλλά σημασία έχει ο τρόπος που αντιδρούμε σε αυτήν. Πράγματι έτσι δεν είναι;
Υπάρχουν κάποιοι που τα παρατάνε, μέσα από αυτά που περνάνε νιώθουν πληγωμένοι ανήμποροι να συνεχίσουν και που καταλήγουν; Είμαι βέβαιος ότι το γνωρίζεις. Προσωπικά το βίωσα έντονα γιατί ήμουν από εκείνους που τα παρατήσανε, από εκείνους που δεν αντέδρασαν όπως έπρεπε στις προκλήσεις. Ταυτόχρονα κάποιοι άλλοι πάνε στην κορυφή. Επίσης είμαι σίγουρος πως καταλαβαίνεις για ποιον λόγο.
Η πρόκληση που μπορεί να μας δώσει κάποιος είναι πολύ σημαντική, είναι στην ουσία η ώθηση που χρειαζόμαστε για να κατακτήσουμε πράγματα και είναι σημαντική γιατί είναι σε θέση να μας αλλάξει την ζωή. Εν τούτης όμως, δεν είναι μόνο η πρόκληση αυτή κάθε αυτή, αλλά όπως γράψαμε πιο πάνω είναι και ο τρόπος που θα αντιδράσουμε σε αυτή. Και δεν αποτελεί μυστικό πως οι προκλήσεις που εμπνέουν και ωθούν θετικά είναι διαφορετικές από εκείνες τις προκλήσεις που αποθαρρύνουν.
Άλλωστε όλοι μας στην ζωή θέλουμε να ανεβαίνουμε και όχι να κατεβαίνουμε… Επιθυμούμε να υλοποιήσουμε το όποιο όραμα μας και να φτάσουμε ψηλά, όπερ σημαίνει πως πρέπει και να ρίχνουμε το γάντι και αυτό γιατί θα είναι μια κίνηση ευεργετική. Το διατύπωσε εξαιρετικά ο Τσαρλς Σβάμπ στη δεκαετία του 1900 « Ο τρόπος για να επιτευχθεί κάτι είναι να υποκινήσετε τον ανταγωνισμό.» Όταν προσπαθούμε και ανταγωνιζόμαστε γίνεται μια μεγάλη προσπάθεια να νικήσουμε και αυτό γιατί η νίκη δημιουργεί ένα αίσθημα επιτυχίας και σημαντικότητας. Και καταλαβαίνεις πόσο σημαντική είναι μια ομαδική νίκη ανεξάρτητα από τον χώρο που λαμβάνει χώρα και είναι σημαντική επειδή ο ανταγωνισμός μας σπρώχνει να επικοινωνήσουμε και να συνδεθούμε μεταξύ μας σε θέματα κοινού ενδιαφέροντος.
Αν θέλεις πραγματικά να βοηθήσεις κάποιον ή κάποια να αλλάξει, ρίξε του και εσύ το γάντι σε κάτι που θα εμπλέξει και τους δυο σας. Σε καμία περίπτωση οι προκλήσεις δεν είναι καθαρές προσπάθειες.. «Μάτωσε» για τους άλλους και να είσαι σίγουρος /η πως το ίδιο θα κάνουν και εκείνοι και για εσένα.
