Εμείς οι γονείς… πως καταστρέφουμε τα παιδιά μας…

Σε αυτό το άρθρο θέλω να μοιραστώ κάποιες πολύ συγκεκριμένες σκέψεις και ταυτόχρονα να ζητήσω και συγνώμη για το ύφος μου. Σε κάθε περίπτωση δεν έχω σκοπό να προσβάλω κανέναν (γονιό), απεναντίας να δώσω αν είναι εφικτό τροφή για σκέψη και να συμπληρώσω πως είμαι πατέρας ενός εντεκάχρονου αγοριού. Το συγκεκριμένο θέμα το είχα στο μυαλό μου αρκετούς μήνες τώρα, όμως εκείνο που πυροδότησε περισσότερο την κατάσταση ήταν όταν ο γιος μου ξεκίνησε τις δραστηριότητες του με τον αθλητισμό, μπάσκετ αρχικά και μετέπειτα ποδόσφαιρο. Να το θέσω απλά για να γίνει πιο κατανοητό: Η συμπεριφορά που επιδεικνύουμε εμείς οι γονείς στις προπονήσεις και στους αγώνες των παιδιών μας.

Εκείνο που έκανε τα πράγματα τόσο ανησυχητικά είναι η συμπεριφορά που έχουμε ως γονείς, βγάζοντας όλα τα κόμπλεξ μας σε αγώνες και δραστηριότητες παιδιών δέκα και έντεκα ετών! Σε μια τρυφερή ηλικία που ο σκοπός είναι άλλος και εμείς τι κάνουμε; Τα δηλητηριάζουμε. Και από την στιγμή που το κάνουμε σε αυτήν την ηλικία τι ακριβώς περιμένουμε από εκείνα μεγαλώνοντας; Τα ερωτήματα σε αυτό το σημείο είναι μερικά ακόμη: Το καταλαβαίνουμε; Έχουμε επίγνωση του  τι πράττουμε; Διότι αν δεν έχουμε τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά ή μάλλον επικίνδυνα.  

Η αλήθεια είναι μια: Οι περισσότεροι είμαστε παρεμβατικοί γονείς. Ξέρουμε τα πάντα, έχουμε σπουδάσει τα πάντα, υπήρξαμε αθλητές όλων των αθλημάτων (ανάθεμα και αν ξέρουμε να κλοτσάμε την μπάλα) όπως επίσης γνωρίζουμε και από προπονητική, με γνώμονα ένα πράγμα, να παίζει το παιδί μας, το ταλέντο μας, αυριανός Ρονάλντο, ο αυριανός Αντετοκούνμπο, ο αυριανός Πετρούνιας.

Θα έτρεφα ελπίδες αν η κατάσταση αυτή περιοριζόταν στον αθλητισμό λέγοντας πως δικαιολογώ κάπως την κατάσταση ( δεν υπάρχει δικαιολογία λέμε τώρα) όμως αυτή η συμπεριφορά μεταπηδά παντού. Γονείς να λένε στο παιδί τους «Είσαι ο καλύτερος τσάκισε τον.» «Είσαι παιχταράς τα άλλα παιδιά δεν κάνουν δίπλα σου μια» και άλλες τέτοιες ομορφιές για να μην αναφέρω πολύ χειρότερα. Η συμπεριφορά αυτή επεκτείνεται και στην σχολικές επιδόσεις.     

Εμείς οι γονείς… Τελικά μήπως θα πρέπει να πηγαίνουμε να το σπουδάζουμε; Ναι! Σπουδάζω πως να είμαι γονιός! Και ακόμη καλύτερα να μας το είχαν και στο ανοιχτό πανεπιστήμιο για μεγαλύτερη ευελιξία. Κατάντια πραγματική να βλέπεις προπονητή σε παιδάκια επαναλαμβάνω δέκα και έντεκα ετών να αποχωρεί γιατί μπούχτισε από τα ‘’ωραία’’ των γονιών. Αυτό έγινε μπροστά μου ένα μεσημέρι.   

Αναρωτιέμαι.. Πόση υπομονή να δείξει και κατανόηση ένας προπονητής; Άραγε τι ήταν αυτό που τον ώθησε αυτόν τον άνθρωπο σε αυτό ξέσπασμα; Δεν ήταν, όπως κάποιοι υποψιάστηκαν, η συμπεριφορά των παιδιών που έπαιζαν ποδόσφαιρο, άσχετα αν είχαν καλά αποτελέσματα ή όχι, αν τα πήγαιναν καλά στην προπόνηση ή όχι. Ήμασταν εμείς οι γονείς τους!  

Διότι αυτοί  οι γονείς ένιωθαν ότι το παιδί τους ήταν ξεχωριστό. Αυτοί οι γονείς ένιωσαν ότι στο παιδί τους δεν είχαν δοθεί αρκετές ευκαιρίες. Αυτοί οι γονείς θα έκαναν τα πάντα για την προσωπική τους νίκη και τίποτα για την νίκη της ομάδας.

Και δεν είναι ο μόνος προπονητής ο οποίος έχει αξιοπρέπεια και αποχωρεί, είναι και άλλοι και από άλλες χώρες, το φαινόμενο είναι παγκόσμιο, να περιγράφουν περιστατικά γονέων που ούρλιαζαν σε αντίπαλες ομάδες, έβριζαν διαιτητές όταν διαφωνούσαν με μια απόφαση και έλεγαν ακατανόμαστα λόγια απέναντι σε οποιονδήποτε όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν όπως έπρεπε. Να θυμίσω και πάλι ηλικίες δέκα και έντεκα ετών.

Θέλω όμως να είμαι δίκαιος. Υπάρχουν ομάδες που ζητούν να αξιολογήσουν το ταλέντο ενός παιδιού και δεν ξέρουν που πάνε τα τέσσερα. Δεν έχουν τις απαιτούμενες γνώσεις και δεξιότητες για να πουν σε μια ψυχούλα τα κατάλληλα λόγια, να μην το πονέσουν.. Να μην εκλάβει το παιδί ότι απέτυχε. Τι ζητάω τώρα.. Από την άλλη υπάρχουν οι γονείς που με το έτσι θέλω πρέπει το παιδί τους να πάρει την «προαγωγή» Και εδώ είναι που το ποτήρι ήρθε και ξεχείλισε για αυτόν προπονητή.  

Αναντίρρητα πολλοί προπονητές έχουν δει αρκετά. Όμως είναι σε θέση να καταλάβουν και με το παραπάνω την επίδραση που έχει η συμπεριφορά των γονιών στα παιδιά. Και εδώ υπάρχει ένα ακόμη σημείο: Τι διδάσκουν λοιπόν οι παρεμβατικοί γονείς στα παιδιά τους;  

Οι γονείς καταστρέφουν τα παιδιά τους; Να δούμε μερικούς τρόπους που μπορεί να συμβεί; 

Δεν πρέπει να κλείσουμε τα μάτια μας στο γεγονός πως οι παρεμβατικοί γονείς εμποδίζουν στην ουσία την ανάπτυξη των παιδιών τους.

Είναι αποδεκτό ότι για να μάθουμε κάτι, πρέπει να το ζήσουμε. Εάν δεν βιώσουμε ποτέ την απώλεια, την απογοήτευση, την αποτυχία, δεν μπορούμε να αναπτύξουμε τις δεξιότητες για να αντιμετωπίσουμε αυτά τα συναισθήματα.

Δεν περνάμε μέσα από την εμπειρία και, ως αποτέλεσμα, δεν μπορούμε να μάθουμε πώς να διαχειριζόμαστε τις προσδοκίες μας. Όταν θωρακιζόμαστε από αρνητικές εμπειρίες, χάνουμε την ικανότητα να αναπτύξουμε ανθεκτικότητα και στρατηγικές του πως να αντιμετωπίσω την κατάσταση.

Γιατί το ξεχνάμε; Γιατί το υποβαθμίζουμε; Ότι μέρος της ζωής είναι να κάνεις και λάθη και πρέπει να μαθαίνεις από αυτά, να σηκώνεσαι και να προχωράς. Πως είναι δυνατόν να έχουμε την απαίτηση τα παιδιά μας να πιάσουνε την κορυφή; Δηλαδή κορυφή πας με την πρώτη;

Μια ακόμη μεγάλη αλήθεια είναι πως τα παιδιά των παρεμβατικών γονέων έχουν λιγότερη αυτοπεποίθηση… Υπάρχουν έρευνες παραδόξως, που δείχνουν μια σχέση μεταξύ της υπερβολικής γονικής μέριμνας και της μειωμένης αυτοπεποίθησης στους νεαρούς ενήλικες.

Οι παρεμβατικοί γονείς αναλαμβάνουν τον έλεγχο κάθε κατάστασης που αφορά το παιδί τους, σε όλα τα ζητήματα ειδικά και σε εκείνα που δεν τους αφορά. Ένας παρεμβατικός γονέας πηγαίνει τα πράγματα αρκετά βήματα μπροστά. Στην ουσία μιλάμε για φίμωμα στο παιδί τους, για να μην πω καθαρά για ευνουχισμό. Οπότε με αυτόν τον τρόπο το παιδί δεν μαθαίνει ποτέ τι σημάνει αυτοπεποίθηση για να μπορεί να μιλήσει να μιλήσει εκείνο αντί των γονιών του.

Τα παιδιά μεγαλώνουν με μια υπερβολική αίσθηση της σημασίας του εαυτού τους;

Αυτός πρέπει να είναι ο πιο προφανής τρόπος με τον οποίο ένας παρεμβατικός γονέας θα καταστρέψει το παιδί του. Τα παιδιά που οι γονείς τα ποτίζουν με το να νιώθουν  ξεχωριστά, χωρίς στην πραγματικότητα να κάνουν κάτι που να δικαιολογεί αυτή την θέση, και το αποτέλεσμα θα είναι πως πολύ σύντομα θα επηρεαστούν ψυχικά.

Δεν θα ήταν υπερβολή να γράψω πως εμείς οι γονείς αρχίζουμε και κάνουμε μια διαφημιστική εκστρατεία πάνω στα παιδιά μας που αρχίζουν να την πιστεύουν εκείνα. Που σημαίνει πως τα παιδία θα εισέλθουν στην ενηλικίωση τους με συγκεκριμένες προσδοκίες.

Το πρόβλημα προκύπτει, όταν αφεθεί το παιδί στα χέρια – νύχια  των γονιών του, το οποίο θα διαπιστώσει θέλοντας και μη, ότι ο κόσμος δεν θα το ξέρει, δεν θα έχει κανένα συμφέρον για εκείνο, και στο τέλος ούτε και θα ενδιαφέρεται για εκείνο.

Το δικαίωμα του να είσαι παρεμβατικός δεν διδάσκει στα παιδιά να είναι ευγνώμονες.

Αν και άργησα πολύ στην ζωή μου να το κατανοήσω.. πιστεύω ότι το κλειδί για την ευτυχία είναι η ικανότητα να νιώθεις ευγνωμοσύνη. Να νιώθεις ευγνωμοσύνη για όσα έχεις και για όσα μπορείς να πετύχεις. Όταν έχουμε ευγνωμοσύνη για τα απλά πράγματα στη ζωή, είναι κάτι που μας φέρνει χαρά. Επίσης, όταν νιώθουμε ευγνωμοσύνη, δεν ζηλεύουμε τα ταλέντα των άλλων ανθρώπων, αντίθετα, μπορούμε να χαρούμε. Δεν χρειάζεται να πιστεύουμε ότι είμαστε ιδιαίτεροι ή ανώτεροι από τους άλλους. Ειπώθηκε από εμάς τους γονείς ποτέ κάτι αντίστοιχο στα παιδιά μας;

Είναι δεδομένο, οι παρεμβατικοί γονείς θέλουν τα παιδιά τους να είναι εξαιρετικά, να ξεχωρίζουν  από τα υπόλοιπα, να είναι το Α και το Ω. Και το αποτέλεσμα;

Τα παιδιά αυτά έχουν ακατάλληλες αντιδράσεις στην αποτυχία!

Να μια ακόμη μεγάλη αλήθεια: Εάν δεν είχατε ποτέ όρια ή την ευκαιρία να αποτύχετε, όχι μόνο θα σας λείπουν οι δεξιότητες αντιμετώπισης για να αντιμετωπίσετε την αποτυχία, αλλά μπορεί να αντιδράσετε ακατάλληλα…

Και αυτό είναι κάτι που πάρα πολύ εύκολα το βλέπουμε από τις υπερβολικές αντιδράσεις των γονιών στους αγώνες όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν όπως πρέπει. Τι συμβαίνει όταν ένα παιδί βλέπει τους γονείς να ουρλιάζουν και να φωνάζουν, να ξεστομίζουν ύβρεις και ακόμη χειρότερα να πιάνονται στα χέρια επειδή δεν συμφωνούν με το αποτέλεσμα; Δείχνει στο παιδί τι; πως αυτή η συμπεριφορά έχει αποτέλεσμα; 

Οι παρεμβατικοί γονείς μετατρέπουν τα παιδιά σε ναρκισσιστές.

Το σκέφτηκες ποτέ γιατί βλέπουμε τόσους πολλούς ναρκισσιστές αυτές τις μέρες; Άραγε θα μπορούσε να υπάρχει σχέση μεταξύ του υπερβολικού και παρεμβατικού γονέα και του ναρκισσιστή; Η προσωπική μου άποψη είναι ναι..

Όλοι πρέπει να είναι ξεχωριστοί αυτές τις μέρες. Πρέπει να έχουν ένα όνομα που να ξεχωρίζει από όλους τους άλλους. Το λέμε εμείς οι γονείς στα παιδιά μας πόσο ξεχωριστά είναι. Αλλά στην πραγματικότητα, είμαστε όλοι το ίδιο και είναι όλα το ίδιο. 

Οι άνθρωποι δεν μπορούν πια να είναι μέτριοι. Δεν μπορούν να κάνουν μια δουλειά 9 - 5, να έχουν δυο φορές τον χρόνο διακοπές και δύο παιδιά και να αρκούνται σε αυτό. Όλοι πρέπει να έχουμε κάτι που μας διαφοροποιεί από τους άλλους.

 Τελικές σκέψεις;

Να το γράψω πιο απλά... Χονδρικά υπάρχουν σχεδόν 8 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη αυτή τη στιγμή και δεν μπορούμε να είμαστε όλοι διάσημοι αθλητές, τραγουδιστές  ή επιστήμονες. Δεν μπορούμε!

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν αποτελεί πρόβλημα του να είμαστε απλοί. Γιατί η συντριπτική πλειοψηφία από εμάς είμαστε! Γιατί λοιπόν να μην χαρούμε με όσους έχουν ταλέντο; Γιατί να μην μπορούμε να χαρούμε τα επιτεύγματα των άλλων; Γνωρίζοντας ότι δεν μειώνει σε τίποτα αυτά που έχουμε εμείς ή τα παιδιά μας.

Γονείς! Το πρόβλημα είμαστε εμείς και πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε πριν είναι αργά!